ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καμπή της πολιτικής της ιστορίας καθώς ένα από τα αποφασιστικότερα στάδια της πορείας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αρχίζει με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρά σε ένα σύστημα αποφάσεων συλλογικό με αποφάσεις που λαμβάνονται με συναίνεση και με διαδικασία ειδικής πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει πως θ' αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων και πως αυτές θα δεσμεύουν τα κράτη μέλη χωρίς να απαιτείται η τοπική κοινοβουλευτική συναίνεση και να παρατηρείται η συνήθης επιβράδυνση.

Αυτό σημαίνει επίσης πως η ευθύνη των τοπικών κυβερνήσεων περιορίζεται σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης που άπτονται των γενικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής που αποτελούν τα κορυφαία θεσμικά όργανα της Ένωσης όπως προβλέπεται από την ενοποιημένη συνθήκη της Λισσαβόνας.

Είναι ευτυχώς η σοβαρότερη ελπίδα διεξόδου από το τέλμα της μεταπολιτευτικής διαπλεκόμενης δημοκρατίας της χώρας. Εάν η επιτροπή αποφασίσει ν’ αξιώσει την συμμόρφωση των χωρών μελών στους κοινούς κανόνες του παιχνιδιού τότε η ελληνική διοίκηση θα βρεθεί μπρος σ' ένα δίλημμα, κατά τη γνώμη μας μονόδρομο, είτε να ακολουθήσει την αρχή της χρηστής διοίκησης είτε να επισωρεύσει πρόστιμα επί προστίμων και να κινδυνεύσει να χάσει την ισότιμη θέση της. Αναγνωρίζουμε πως αυτό ακούγεται πολύ ωραίο για να είναι αληθινό αλλά οι προοπτικές αυτό δείχνουν.

Ας ξεχωρίσουμε την γενική ιδεολογικά κατευθυνόμενη κοινωνική και οικονομική πολιτική της Ένωσης κι ας επικεντρωθούμε στον έλεγχο των δημοσιονομικών. Εδώ είναι που στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της εξωκοινοβουλευτικής διεύθυνσης και εκταμίευσης των κρατικών δαπανών. Η εξάρτηση των κυβερνήσεων από τα οργανωμένα συμφέροντα μεγάλα και μικρά, υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, της περιόδου που αρχίζει με την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ., να σπαταλούν χρήματα αλόγιστα προς όφελος των οργανωμένων συμφερόντων -η επιτυχής τους οργάνωση οφείλεται όπως έχουμε επίμονα εκφράσει στον ολοκληρωτικό λαϊκισμό- και σε βάρος της ορθής τοποθέτησής τους.

Η κατάσταση αυτή οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η Κρίση αποτελεί το τέλειο άλλοθι για όλους όσους ακριβώς καρπώθηκαν τις ευρωπαϊκές χορηγίες για να πλουτίσουν μετατρέποντας το σύστημα σε μια επίσημη (νόμιμη, ηθική και ατιμώρητη) κλεπτοκρατία.

Επειδή η Ε.Ε. βάλλεται εδώ και χρόνια από δύο πλευρές αντίθετες η μία στην άλλη ήτοι εθνική δεξιά και αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά ο διάλογος για την σημασία των ευρωπαϊκών θεσμών στην αντιμετώπιση του φαινομένου της κλεπτοκρατίας και της απειθαρχίας είναι ανύπαρκτος.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ γνωρίζοντας πως η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. έχει συντελεσθεί και μέχρι νεώτερης συγκλονιστικής ανατρεπτικής ομοθυμίας του ελληνικού λαού θα παραμείνει ενταγμένη -χωρίς να επικροτεί πολιτικές που αντιτάσσονται στην δημιουργική συμμετοχή του εργαζόμενου στο φιλοτέχνημα του κοινωνικού και πολιτισμικού οράματος που δίνει περιεχόμενο στο ευρωπαϊκό ευ ζην- προτρέπει τους φίλους της και όλους τους εργαζόμενους να επιζητούν μια αυστηρή επιτήρηση στην εφαρμογή της ενωσιακής νομοθεσίας στην Ελλάδα θεσπίζοντας ομοσπονδιακά/ενωσιακά σώματα ελέγχου τα οποία θα εντοπίζουν, θα αποδεικνύουν και θα τιμωρούν με αυστηρότητα όχι τους λαούς αλλά τους πραγματικούς παραβάτες. Η ανάπτυξη τέτοιων μηχανισμών στην παρούσα φάση θα είναι σωτήρια κι όχι η επιβράβευση δια της εκλογής τους των υπαιτίων της κρίσης. Δυστυχώς ο κοιμισμένος από τα νανουρίσματα και τα όνειρα δια μέσω του επιστημονικού λαϊκισμού λαός, κάθε φορά βάζει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι η έκφραση της σύγχρονης αριστεράς υπέρ των εργαζομένων και της εργασίας ως μέσων για τη δημιουργική παρέμβαση στο σχεδιασμό ενός αξιοπρεπούς ανθρωποκεντρικού κοινωνικού παραδείγματος.

Δεν είναι κόμμα που αναζητάει μέσα από την εκλογική διαδικασία βουλευτικές έδρες από ιδιοτέλεια και ματαιοδοξία. Η κυβερνητική προοπτική προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας στο μεγαλύτερο σύνολο των εργαζομένων το οποίο κυρίως αυταπατάται εκτός του ότι χειραγωγείται. Στην παρούσα φάση η ανάγκη για μια διαφωτιστική δράση γίνεται εντονότερη με την ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών.

Όπως και με τις ευρωεκλογές η θεσμική τελετουργία επαναλαμβάνεται με τρόπο επίσημο και δραματικά σοβαρό κινητοποιώντας ένα ολόκληρο λαό και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα για να επιλέξουν ανάμεσα στο μηδέν και στο τίποτα.

Μηδέν για την αριστερή κατεύθυνση και τίποτα για την κοινωνική ανάταση.

Οι εκλογές ετούτες που είναι πρόωρες δεν έχουν αιτία την ''διεθνή οικονομική κρίση'' όπως προσποιητά μας δηλώθηκε αλλά την μόνιμη κρίση του πολιτικού μας συστήματος.

Η κρίση αυτή οδήγησε και στη γιγάντωση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και στο αδιέξοδο πια μοντέλο οικονομικής της ανάπτυξης(υπερδανεισμός, κατανάλωση, δημόσιο, αντιπαραγωγικότητα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα κλπ.).

Και η αιτία της κρίσης του πολιτικού συστήματος για να μην λέμε πολλά, βρίσκεται σε αυτό που οι ιστορικοί του πολιτισμού ονομάζουν κοινωνική παρακμή.

Η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας είναι εμφανής σε όλους τους τομείς των μετρήσιμων επιδόσεων. Η πνευματική, διανοητική και εργασιακή μας απόδοση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου συγκριτικά με άλλες χώρες που κι αυτές ως κοινωνίες βρίσκονται σε παρακμή.

Οι εκλογές λοιπόν είναι μια παραπλανητική πράξη όσον αφορά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στην θέληση για νέο ξεκίνημα που σκοπό της έχει το ξεκαθάρισμα του πολιτικού προσωπικού του Συστήματος και την αναδιάρθρωσή του με τρόπο που να παρέχει χρονικό ορίζοντα στους κυνικούς θεατρίνους της πολιτικής σκηνής αλλά κυρίως χρηματοοικονομικές ανάσες στους υποβολείς αυτών.

Οι πρόωρες εκλογές έγιναν για να σώσουν το ''τομάρι'' τους επαγγελματίες πολιτικοί και επαγγελματίες παραπολιτικοί κηφήνες. Η πλουτοκρατία παρήγγειλε δημοσίως και επισήμως την συγκυβέρνηση διότι καταλαβαίνει πως ο κίνδυνος μείωσης του κρατικού δανεισμού θα θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη της. Από τη μεριά της είναι λογικό και ζωτικά ορθό. Όμως πότε ενδιαφέρθηκε για το κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό παράδειγμα της χώρας; Πότε πίεσε τα μεγάλα κόμματα να στραφούν υπέρ ενός μοντέλου που θα αφυπνίζει τον ναρκωμένο καταναλωτικά χαυνωμένο πολίτη και θα τον προτρέπει να γίνει κοινωνικά δημιουργικός παρέχοντάς του στήριξη και κάλυψη; Ποτέ διότι η ντόπια πλουτοκρατία φέρει ευθύνη για την παρακμή αφού εξυπηρετείται να ''εξυπηρετεί'' τον διαφημιστικά αποβλακωμένο λαό.

Τα δύο κόμματα εξουσίας αγκαλιά με το οικονομικό κατεστημένο λαϊκίζουν προπαγανδίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών. Τους εκφράζουν.

Πώς όμως ελέγχονται τα μεγάλα κόμματα από την πλουτοκρατία; Είναι όλοι οι πολιτικοί φανατικά ή μοιραία υπόδουλοι στην παρακμή;

Οι πλουτοκράτες ελέγχουν α) μερίδα των ηγετικών στελεχών των κομμάτων : είναι ''δικοί'' τους, β)εκβιάζουν μερίδα κομματικών στελεχών που δεν είναι δικοί τους και γ) συκοφαντούν το κόμμα στους ψηφοφόρους(μέσα από καμπάνιες μαύρης προπαγάνδας κλπ μεθόδους συκοφαντίας και διαβολής από τα ΜΜΕ).

Ο λαός λίγο ή πολύ καθαρά γνωρίζει αυτό που συμβαίνει αλλά μοιάζει ανίκανος να αντιδράσει. Τι θα έπρεπε να κάνει; Για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ο λαός πρέπει πάνω απ' όλα να καταλάβει πως παρακμή σημαίνει το τέλος της καλοπέρασής του βασισμένη στα αγαθά του υπερδανεισμού και της συσσωρευμένης διαφθοράς. Αν αυτό γίνει συνείδηση τότε η ανάγκη για ικανότερους πολιτικούς διαχειριστές αλλά όχι σωτήρες θα γεννήσει τους κατάλληλους ανθρώπους και η ψυχραιμία θα επιτρέψει τον σχεδιασμό ενός συστήματος που θα βασίζεται στην σημασία της εργασίας και του εργαζομένου ως πολιτιστικούς θεσμούς μιας περισσότερο αυτόνομης κοινωνίας.

Η ψήφος σαν όπλο έχει τα όριά της αλλά αν στραφεί μαζικά στην κατεύθυνση που πρέπει μπορεί να προκαλέσει ένα κάποιο ρήγμα. Ο εργαζόμενος είναι αυτό που οι αστοί λένε πολίτης μόνο μια φορά στην κάλπη διότι τότε μόνο έχει δικαίωμα να επιλέξει μια κατεύθυνση για την ζωή του. Ας στείλουμε μήνυμα για το ποια κατεύθυνση επιθυμούμε κι αυτοί θα το καταλάβουν. Αυτή τη φορά είμαστε υπεύθυνοι και άξιοι της μοίρας μας.

ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα επαναλαμβάνουν με βεβαιότητα οι δημοκρατικοί ηγέτες αλλά και οι πολιτειολόγοι. Αυτό που εννοούν είναι η προσφυγή στις κάλπες. Ακόμα μια φορά λοιπόν καλούμαστε να βγούμε από το αδιέξοδο δια της κάλπης και όλα τα δεδομένα δείχνουν πως θα χρειαστεί να επαναλάβουμε αρκετές φορές αυτή την προσπάθεια εξόδου από το αδιέξοδο. Οι εκλογές και λόγω εκλογικού νόμου αλλά και εξ αιτίας της διαθέσεως του εκλογικού σώματος μάλλον θα γίνουν τακτικότερες απ' ότι θα το επιθυμούσαν οι εκάστοτε εκλεγέντες βουλευτές. Αλλά αφού το επιτάσσει η δημοκρατική λογική δεν μπορούμε να εναντιωθούμε. Πρέπει όμως να δεχόμαστε με ευλάβεια κάθε δικαιολογία και πρόφαση για προσφυγή στις κάλπες; Η μαγική λέξη που κινητοποιεί όλη την ενέργεια των δημοκρατικών δυνάμεων είναι η λέξη ''αδιέξοδο'' . Αδιέξοδο κυβερνητικό. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να διοικήσει και δεν μπορεί να εφαρμόσει την κοινωφελή της πολιτική εξαιτίας του αντιπολιτευτικού μένους και της αρνητικότητας των πολιτών που αντιδρούν υπό την επιρροή της αντιπολίτευσης. Αλλά οι εκλογές όντως επισφραγίζουν την κοινοβουλευτική υπεροχή ενός κόμματος αλλά οι πρόωρες εκλογές δεν δικαιολογούνται με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να προσφεύγει σε εκλογές-σφυγμομέτρηση για να γνωρίζει την ακριβή εκλογική της δύναμη κάθε φορά που το αντιπολιτευτικό επικοινωνιακό σύστημα θα δημιουργεί εντυπώσεις. Οι πρόωρες εκλογές προβλέπεται να επισυμβαίνουν για μέγιστους λόγους εθνικού συμφέροντος. Αυτή είναι η πραγματική ερμηνεία του αδιεξόδου. Συντρέχουν όμως τέτοιοι λόγοι σήμερα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ξεκαθαρίσει και την πραγματική στρατηγική και ηθική των μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αγγίζει πλέον τη χώρα μας και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα πρέπει να έχουν την έγκριση και την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Πότε όμως έχουμε ανάγκη να προστατέψουμε περισσότερο από άλλες φορές (απ' ότι συνήθως) το εθνικό συμφέρον; Όταν χρειαζόμαστε τις δυνάμεις σύμπασας της χώρας, όταν σαλπίζει πανεθνικό προσκλητήριο. Αυτό σημαίνει πως όλοι μαζί σύμφωνα με τις πραγματικές δυνάμεις του καθενός θα δαπανήσουμε ενέργεια και θα θυσιάσουμε ό,τι απαιτείται για το εθνικό συμφέρον δηλαδή το συμφέρον ΟΛΩΝ. Μιλάμε για στιγμές ενότητας εμπρός σ' ένα μεγάλο κίνδυνο που απειλεί τη χώρα. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση πως είναι δυνατόν να επιζητούμε την αυτοδυναμία για να σώσουμε το Έθνος; Πώς μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς ως τους μόνους σωτήρες; Υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και τον εθνικό σωτήρα. Η πρόταση για συγκυβέρνηση η οποία είναι επιθυμία του Κεφαλαίου της χώρας εμφανώς ανταποκρίνεται καλύτερα στην έννοια της προστασίας του εθνικού συμφέροντος δια της εθνικής ενότητας που πραγματοποιείται εν όψει ενός τρομερού εθνικού κινδύνου. Η κινδυνολογία κινητοποιεί άλλου είδους συναισθήματα στο λαό και κυρίως την υπομονή, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία. Γιατί όμως τα κόμματα εξουσίας δεν ομονοούν εμπρός σ' αυτό τον κίνδυνο της οικονομικής κρίσης-κατάρρευσης; Οι πρόωρες εκλογές δεν γίνονται με στόχο την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αλλά της κυβερνητικής και κομματικής κρίσης. Τα ποσοστά είναι αυτά που ενδιαφέρουν και τα δύο μεγάλα κόμματα κι όχι η σωτηρία της πατρίδας. Η πλουτοκρατία το διατύπωσε και το απέδειξε πως μόνο με κοινή πολιτική γραμμή και κοινή προπαγάνδα από τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να υπάρξει διέξοδος (προφανώς υπέρ τους). Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν παγιδεύεται στις φατριαστικές μεθοδεύσεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας τα οποία προτάσσουν εμφανώς και με κυνισμό της ατομική τους δήθεν υπερικανότητα χειρισμού των δύσκολων στιγμών και προβλημάτων της οικονομίας. Μια οικονομία για την κατάσταση της οποίας είναι πρωτίστως υπεύθυνοι οι ίδιοι. Επειδή το σενάριο της συγκυβέρνησης δεν είναι πια σενάριο εφόσον διατυπώθηκε με μορφή παραινέσεως από τους θεσμικούς φορείς του Κεφαλαίου πρέπει να περιμένουμε πως σύντομα θα γίνει πράξη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λησμονούν τις βασικές αξίες της εργασίας-δημιουργικότητας, την κοινωνική αλληλεγγύη και να επιδιώκουν ένα οικονομικό σύστημα που θα σέβεται τον εργαζόμενο ως συνδημιουργό πολιτισμού και όχι ως όργανο του καπιταλιστικού υπερκαταναλωτισμού.

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ : ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

Η ψευτοσοσιαλιστική χοντροκομμένη φιλολαϊκή πολιτική όπως τη γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια με αποκορύφωμα την μέχρις εκρήξεως διόγκωση σε προσωπικό του Δημόσιου τομέα στενού και ευρύτερου, ανέτρεψε μια παγιωμένη κοινωνική πραγματικότητα της ελληνικής υπαλληλίας: τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων που συμπυκνώνονται στην απαξιωτική φράση ''τρεις κι εξήντα''. Ορθώς και δικαίως κατ' αρχήν. Όμως η δικαιολογημένη αυτή διόρθωση του μισθολογίου με την ασυγκράτητη ορμή που έχει το ποτάμι δεν σταμάτησε. Και σε κάθε προεκλογική περίοδο το σώμα των διαρκώς αυξανόμενων δημοσίων υπαλλήλων διεκδικούσε και επιτύγχανε αυξήσεις σε βάρος του προϋπολογισμού και της οικονομίας. Έτσι με τον καιρό όχι μόνο δεν διατηρήθηκε αλλά αντιστράφηκε η έκφραση και στη θέση του άλλοτε δημοσίου υπαλλήλου βρέθηκε ο ιδιωτικός που επιπλέον είναι διπλά όμηρος: και του εργοδότη και του πολιτικάντη που του υπόσχεται διορισμό για να μπορεί να ελέγχει και τις δύο κατηγορίες μισθωτών υπαλλήλων. Η βασική μας θέση ''όχι στον τεχνητό και ανήθικο χωρισμό των εργαζομένων μισθωτών ως επιταγή του ρωμαϊκού διαίρει και βασίλευε'' είναι πρωταρχική στην θεωρία μας για μια ενότητα των εργαζομένων ενάντια στην εκμεταλλευτική εργοδοσία. Η διάσπαση των εργαζομένων (αλλά και των συναφών συνταξιούχων) είναι το βασικότερο όπλο των εξουσιαστών. Επιπλέον, η πολιτική αυτή δεν είναι οικονομικά αποδοτική για λόγους προφανείς ως προς την παραγωγικότητα. Υπάρχει δυστυχώς μια πόλωση και μια προσπάθεια ιδεολογικοποίησης των δύο κατηγοριών λαμβανομένου υπ' όψη πως οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν πως οι δύο αυτές κατηγορίες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο περισσότερο ανεβαίνει ο μισθός των μεν τόσο πέφτει ο μισθός των δε. Και μην σπεύσει κανείς να μιλήσει για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας διότι οι επιχειρηματίες προσδιορίζουν τις αμοιβές επί τη βάση, συν τοις άλλοις, της φορολογίας και των εργοδοτικών εισφορών οι οποίες αυξάνονται για να καλύψουν τις ανάγκες του Δημοσίου. Λέμε λοιπόν όχι στις πρακτικές διαχωρισμού και διάσπασης της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων και διαλαλούμε προς όλους τους επαγγελματίες προστάτες των εργαζομένων να αντιληφθούν την ευθύνη τους αν όχι την συνενοχή τους.

ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ;

Είναι πραγματικά εξωφρενικό και απίστευτο πως κάποιοι στο όνομα ενός πολυπολιτισμικού κοινωνικού παραδείγματος καταστρέφουν συνειδητά όλες τις προσπάθειες ομαλής ένταξης των ανήλικων μεταναστών στην ελληνική κοινωνία διασπώντας και εμποδίζοντας την διαδικασία εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας , του κυριότερου συνεκτικού δεσμού μεταξύ των νεαρών μεταναστών και των παιδιών των αυτοχθόνων κατοίκων . Προσπαθώντας να διατηρήσουν υποχρεωτικά μια διγλωσσία που κανείς δεν την ζήτησε και δεν την διεκδίκησε . Διότι αν οι μετανάστες επιθυμούν να παραμείνουν ως μειονότητα η οποία διατηρεί τον εθνοτικό της χαρακτήρα με όλα τα νομικά προτερήματα αλλά και τις ελλείψεις που αυτός συνεπάγεται τότε θα πρέπει να αρνηθούν να τους αποδοθεί ελληνική ιθαγένεια ! Δεν μπορεί να διεκδικούν υπηκοότητα και ταυτοχρόνως την κρατική επιχορήγηση για να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα .Όποιος θέλει να διατηρήσει ή να γνωρίσει ένα πολιτιστικό πρότυπο ας το χρηματοδοτήσει από ιδίους πόρους. Με λίγα λόγια , η κίνηση ορισμένων να διδάσκουν σε άλλη γλώσσα πλην της επίσημης γλώσσας του κράτους υπήκοοι του οποίου είναι έχει σκοπούς καθαρά πολιτικούς ή υποκινείται από υπερβάλλοντα ιδεοληπτικό ζήλο υπό το μανδύα αδικαιολόγητων νομικά δικαιωμάτων . Ορισμένοι ψευτοαριστεροί και ψευτοδιεθνιστές πιστεύουν πως αν διατηρήσουμε και καλλιεργήσουμε έστω και αυτόκλητα μια πολιτισμική βαβέλ θα έχουμε συμβάλει στην φιλία των ανθρώπων και στην ενίσχυση της ιδέας ενός παγκόσμιου χωριού . Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ξεκαθαρίζει πως ο συντομότερος δρόμος για την φιλία των ανθρώπων είναι η επιδίωξη μιας συμφωνίας γύρω από κάποιες παγκόσμια αποδεκτές αλήθειες όπως π.χ. ο απόλυτος σεβασμός στην αυταξία του κάθε ατόμου . Οι επιμέρους πολιτισμικές επιλογές του κάθε ατόμου επιβαρύνουν ηθικά και οικονομικά πρωτίστως το ίδιο και στην συνέχεια τους συμπολίτες του . Όσο θα υπάρχουν κράτη αυτά θα έχουν την ευθύνη να εφαρμόσουν ένα Δίκαιο το οποίο θα υπηρετεί και θα σέβεται τον Άνθρωπο . Οι διάφορες ανθρωπιστικές και πολιτιστικές οργανώσεις πρέπει να χρηματοδοτούν δράσεις που συσφίγγουν τις σχέσεις των πολιτών και που δεν τους απομακρύνουν στο όνομα μιας πολιτιστικής ποικιλίας που είναι πολιτικά τηλεκατευθυνόμενη .

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ

Η Προοδευτική Αριστερά επαγγέλλεται και αγωνίζεται για την καταξίωση του εργαζόμενου ως πολίτη κατ' εξοχήν συμμετοχικού στο πολιτισμικό μοντέλο της κοινωνίας .Οι εργαζόμενοι είναι συνδημιουργοί και συνεκλογείς των αξιών που οργανώνουν την κοινωνία σε κοινωνία/κοινότητα . Αυτός ο πολιτικός αλλά και φιλοσοφικός στόχος είναι που νομιμοποιεί τον αγώνα και την αντίσταση στην εξουσία . Οι προσεχείς Ευρωεκλογές δεν είναι πραγματικές εκλογές βέβαια διότι το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει πραγματικές κοινοβουλευτικές αρμοδιότητες . Τι είναι ; είναι μια προπαγανδιστική καμπάνια πανευρωπαϊκών διαστάσεων για την διαφήμιση της ιδέας της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Πότε μπορεί να υπάρξουν πραγματικά ευρωεκλογές που να αφορούν άμεσα στον ευρωπαίο εργαζόμενο ; Όταν θα υπάρξει και προοπτική πραγματικού κοινοβουλίου το οποίο θα ελέγχει την Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση . Αυτή η προοπτική απαιτεί ένα Ευρωσύνταγμα το οποίο θα νομιμοποιεί μια Ενιαία Κυβέρνηση εκλεγμένη κατευθείαν από το Λαό . Η μόνη λοιπόν συζήτηση στην ας την πούμε προεκλογική περίοδο είναι αυτή με επίκεντρο την αναγκαιότητα και τη μορφή ενός Συντάγματος για την Ευρωπαϊκή Ένωση Και εδώ τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει διότι το δίλημμα φιλελεύθερο ή σοσιαλιστικό ευρωσύνταγμα παραμένει . Η ουσία του προβλήματος δεν είναι πολιτική αλλά οικονομικοπολιτική . Το μοντέλο παραγωγής και διανομής πλούτου και ο επιμερισμός του βάρους στην διαδικασία αυτή καθορίζει την πορεία της Ένωσης . Τα δημοψηφίσματα δεν αρκούν για να λύσουν το πρόβλημα . Φαίνεται πως κάποιοι επενδύουν στην κλασική μέθοδο της δια του χρόνου ιάσεως .Όμως εδώ διακινδυνεύεται η συνοχή της Ένωσης και προβάλλει η απειλή μιας Ε.Ε. δύο ή και περισσοτέρων ταχυτήτων . Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασύρονται από τα ψευτοδιλήμματα αλλά να έχουν στο νου τους το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών . Ποιο οικονομικό σύστημα πρέπει να καθιερωθεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση ; Η καταγγελία της Ένωσης όταν γίνεται από ένα κόμμα πρέπει να ακολουθείται από μια πρόταση άλλης ένωσης ή απλώς μη ένωσης . Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλεί τους ψηφοφόρους να επιλέξουν με γνώμονα την ενίσχυση των διαβουλεύσεων για ένα πολιτισμικό μοντέλο το οποίο θα επικεντρώνεται στον εργαζόμενο ως αρχή και τέλος (σκοπού) της κοινωνίας και όχι στα οικονομικοπολιτικά συστήματα- φετίχ που εξυπηρετούν κατεστημένα συμφέροντα πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών . Οι εργαζόμενοι να αναζητήσουν μια Ένωση όπου θα πρωτεύει η προστασία της εργασίας και του εργαζομένου εδραζομένη επί της αρχής ότι σκοπός της εργασίας είναι ο Άνθρωπος και όχι το κέρδος.

ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Η κεντρικότερη ιδεολογική κατασκευή καταστολής και χειραγώγησης της αντίστασης των εργαζομένων εναντίον του συστήματος της μεταδημοκρατικής εποχής της αστικής κοινωνίας είναι ο λαϊκισμός . Έχουμε αναφερθεί κατ' επανάληψη σε αυτόν και επανερχόμαστε με την επισήμανση μιας ακόμα όψης του . Ενώ η ψευτοελευθερία που παρέχεται στον εργαζόμενο είναι μια ελευθερία η οποία τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή και στην αλλοτρίωση μέσα από την καταναλωτική παβλοφική συμπεριφορά και την επιλογή προεπιλεγμένων επιλογών η αντίδραση σε αυτή την τακτική της εξουσίας προέρχεται με μια ρητορική εξίσου λαϊκιστική και περισσότερο επικίνδυνη . Ο αντιδημοκρατικός λαϊκισμός δεν αφήνει περιθώρια εξόδου στον εργαζόμενο αφού είναι αναγκασμένος να επιλέξει ανάμεσα στην εξουσία του καπιταλιστικού καταναλωτισμού και τον αντικοινοβουλευτισμό . Η πραγματικότητα αυτή αναγκάζει τους αντιστασιακούς σε μια διαφορετική στάση η οποία πρέπει να ξεκινά από την καταγγελία των μηχανισμών λαϊκής εξαπάτησης και την πρόταση μιας συμπεριφοράς που θα συσπειρώνει τους εργαζόμενους γύρω από την ουσία και την φιλοσοφία της εργασίας η οποία σήμερα όπως και παλαιότερα ήταν η αρχή του κοινωνικού προβλήματος . Η επανάκτηση μιας συνειδητοποιημένης διεκδίκησης οδηγεί στην επαναστατική πράξη . Πρόοδος δεν είναι η υλική συσσώρευση , αυτό είναι το καπιταλιστικό ιδεώδες . Πρόοδος είναι η δημιουργική συμμετοχή στην αλληλέγγυα κοινωνία η οποία πραγματοποιείται μόνο μέσα από τον στοχαστικό καθορισμό της εργασίας .

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ο κορυφαίος σταθμός και Σύμβολο στο ημερολόγιο της εργατικής πάλης . Το περιεχόμενο του συμβολισμού όμως δεν είναι μονοσήμαντο και ξεκάθαρο για όλους τους συνεορτάζοντες . Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ εκφράζει εδώ την δική της ερμηνεία της γιορτής αυτής . Είναι η Εργασία ο πυρήνας της γιορτής και της νοηματοδότησής της . Η εργασία είναι το μέσον της παραγωγής όπως κι αν αυτή καταμερίζεται ανάλογα με τα συστήματα παραγωγής και τις σχέσεις που το διαρθρώνουν . Αυτή είναι που στα συστήματα εκμετάλλευσης στρέφεται εναντίον του εργαζόμενου . Η εργασία είναι μέσον παραγωγής πλούτου αλλά και εκμετάλλευσης , διαίρεσης και απανθρωποποίησης .Οι έχοντες τον έλεγχο των μέσων παραγωγής έχουν στην ουσία την Πρωτοβουλία της ιεράρχησης των αναγκών και της οργάνωσης της παραγωγής . Η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις εκφράζει την ανισότητα στις σχέσεις παραγωγής πράγμα που το εργατικό κίνημα έχει συνειδητοποιήσει παρά τις διάφορες εκδοχές θεωρητικής και αγωνιστικής πάλης . Η εκδοχή όμως της εργασίας ως Δημιουργική παρέμβαση και συμμετοχή στην κοινωνία ως κοινοτικό σοσιαλιστικό στοιχείο δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε . Δεν είναι η χρηματική ή η υλική αμοιβή το κυρίαρχο στοιχείο της σχέσης εργαζομένου -εργασίας . Οι εργαζόμενοι δια μέσου της εργασίας πραγματώνουν την ιδεολογία τους. Το πολιτισμικό τους παράδειγμα . Δεν εργαζόμαστε για να καταναλώνουμε οτιδήποτε μας υποβάλλεται εντέχνως από τους μηχανισμούς της αγοράς αλλά για να συμβάλουμε στην αυθεντικά σοσιαλιστική κοινωνία . Το δικαίωμα στην εργασία είναι το δικαίωμα της συμμετοχής στην κοινωνία . Η κοινωνία που προστατεύει την εργασία είναι η κοινωνία που προστατεύει τον εργαζόμενο από την αλλοτρίωση και τον ενισχύει στην ισοτιμία . Η κοινωνία δεν έχει εξελιχθεί επειδή αμείβει μια κάποια εργασία έστω και όταν τις παρέχει τεράστιες δυνατότητες αγοραστικής δύναμης . Η Αριστερά είναι εργατική θέληση και πάλη για μια καλύτερη Κοινωνία κι όχι για μια καλύτερη μισθοδοσία . Ένα τέτοιο μόνο αίτημα προστατεύει την Αγορά και τον Καπιταλισμό. Η γιορτή των εργαζομένων παραμένει γιορτή με την ίδια διαχρονική σημασία όσο κι αν το οικονομικοπολιτικό περιβάλλον σύστημα μεταλλάσσεται . Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά των Δημιουργικών Αριστερών Πολιτών της Αλληλεγγύης και του Σοσιαλισμού .

ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

Η ελληνική κοινωνία είναι πανθομολογουμένως μια διεφθαρμένη κοινωνία . Ο εθισμός στη διαφθορά καθιστά την Ελλάδα μια τριτοκοσμική χώρα επειδή ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει τις υπανάπτυκτες χώρες είναι η αδυναμία τους να μετριάσουν τέτοιου είδους φαινόμενα τα οποία συντηρούν όχι απλά κάποια άτομα αλλά το ίδιο το πολιτικοοικονομικό σύστημα . Το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι αυτό που απογείωσε την διαφθορά και την αναβίβασε σε δομικό στοιχείο της . Το πελατειακό σύστημα βασίζεται σε ένα συμβόλαιο με το λαό όπου κατοχυρώνεται η νομιμοποίηση της διαφθοράς . Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ μπροστά σ' αυτό το γιγάντιο πρόβλημα δεν έχει αυταπάτες και δεν αποσείει τις ευθύνες από τα συμβαλλόμενα μέρη . Η πελατειακή σχέση δεν αντιπροσωπεύει υγιείς σχέσεις εργασίας και αυτό όπως έχουμε και παλαιότερα καταγγείλει και αποδείξει χωρίζει τους εργαζόμενους και τους διασπά με τον πιο αισχρό τρόπο . Η ευθύνη των εργαζομένων είναι υπαρκτή αν και μειωμένη εξαιτίας της ληστρικής οργάνωσης και της ηθικής νομιμοποίησης του κυρίαρχου καπιταλιστικού μοντέλου του υπερ-καταναλωτισμού . Η ευθύνη των εργαζομένων για την έκταση της διαφθοράς έγκειται πιο πολύ στην άρνηση της αναζήτησης ενός μοντέλου εργασιακών σχέσεων που θα αυτοτιμωρεί τους διεφθαρμένους και δεν θα τους συγκαλύπτει . Επειδή δεν θα υπήρχαν άνθρωποι που λαδώνουν αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που λαδώνονται η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διαχωρίζει την θέση της από τον ψευτοσυνδικαλισμό της προστασίας της παραβατικότητας και της συγκάλυψης και δηλώνει τον έντονο προβληματισμό της για την κουλτούρα της ανοχής στα φαινόμενα διαφθοράς από μέρους των εργαζομένων οι οποίοι πρέπει να αγωνισθούν και οι ίδιοι για να σώσουν εκτός από την αξιοπρέπειά τους και την αποδοτικότητα της εργασίας τους . Ας μην πλανώνται , το κόστος της διαφθοράς επιστρέφει αργά ή γρήγορα στον εργαζόμενο . Δυστυχώς τα αστικά κόμματα – συμμορίες έχουν καθιερώσει αυτή την εργασιακή ηθική και οι επιχειρήσεις την ανάλογη εταιρική ευθύνη . Η αντίσταση και σ’ αυτόν τον τομέα πρέπει να αυξηθεί γιατί δεν πρέπει να γίνει φυσιολογική η παρατήρηση πως «οι Έλληνες δεν είναι διεφθαρμένοι από ανάγκη αλλά από πεποίθηση» .

ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο στόχος κάθε ανιδιοτελούς πνευματικού αγώνα υπέρ του εργατικού κινήματος δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας παντί τρόπω και κυρίως με κάθε κόστος . Αλλά είναι η κατάρριψη μιας εσφαλμένης νοοτροπίας η οποία και αποτελεί το πρώτο εμπόδιο στην αντιεξουσιαστική δράση . Η έννοια της νοοτροπίας εγκλείει μέσα της τα αόρατα δεσμά τα οποία αλλοτριώνουν την συνειδητοποίηση της εργατικής πλάνης . Κάθε μερίδα του πληθυσμού από τον άνεργο μέχρι την πιο αδίστακτη ολιγαρχία έχει διαπαιδαγωγηθεί μέσα σε μια νοοτροπία της οποίας είναι οπαδός ασυνείδητος και άκριτος . Αυτή είναι που τον εγκλωβίζει σε λογικές αυταπάτης . Η νοοτροπία είναι μια συνήθης , παραδοσιακή και ανεξέλεγκτη συλλογιστική (στην οποία ενυπάρχουν λογικά σφάλματα) την οποία ''μοιράζονται'' σύνολα ανθρώπων και με βάση την οποία αποφασίζουν για τα συμφέροντά τους . Αυτή ακριβώς είναι που ενώνει αγνώστους πολίτες σε σύνολα κοινά/κοινωνικά και τους οδηγεί να υιοθετούν κοινούς σκοπούς και κοινά μέσα . Χωρίς να έχουν κοινή ταυτότητα έχουν κοινή αντιληπτική ικανότητα και αξιολογική κρίση . Εδώ παρεμβάλλεται και ο ρόλος του Ηγέτη ο οποίος γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας την νοοτροπία της κάθε κοινωνικής ομάδας χειραγωγεί τους πολίτες με τρόπο τέτοιο που να επιβεβαιώνουν ναρκισσιστικά την δική τους λογική που είναι η προ-τιθέμενη δική τους νοοτροπία . Αποτέλεσμα αυτής της χειραγώγησης είναι η δημιουργία μιας σχέσης συμπάθειας και συμφέροντος που καταλήγει στην πελατειακή σχέση και ευρύτερα στην κοινωνική σύγκρουση με άλλες ανταγωνίστριες νοοτροπίες . Το πρόβλημα αυτό είναι κορυφαίο όχι μόνο από λογικής και νοηματικής άποψης αλλά και από ιδεολογικής και πολιτικής ρητορικής .Τα κόμματα και οι δημοσιολόγοι συσκοτίζουν τους εργαζόμενους ως προς το πραγματικό νόημα του αγώνα τους ο οποίος δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας για την Εξουσία και η διαιώνιση του φαύλου κύκλου : επανάσταση – δικτατορία -επανάσταση-δικτατορία κλπ . Γι' αυτό και κατηγορούμε την ψευτοαριστερά η οποία με αριστερή φρασεολογία προσπαθεί να χειραγωγήσει τον λαό σε μια λογική που δεν εκφράζει την νοοτροπία του λαϊκού εργαζόμενου αλλά υποκρύπτει την αστική νοοτροπία του εξουσιαστή διαχειριστή και καθοδηγητή της οικονομίας , της εργασίας και των εργαζομένων υπέρ του Φωτισμένου καθοδηγητή . Η διάσπαση της λαϊκής ενότητας επιτυγχάνεται μέσα από στερεότυπα όπως αυτό που λέει πως όλοι οι πλούσιοι είναι κλέφτες και κακοί και όλοι οι φτωχοί καλά παιδιά και αδικημένα ταυτίζοντας την ηθική(ελευθερία επιλογών) με την ιδεολογική και ταξική ανθρωπολογία . Για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ οι θεσμοί εκείνοι που θα απαλλάξουν τους εργαζόμενους από την εκμετάλλευση θα προέλθουν μέσα από μια διαρκή κριτική του σκοπού της εργασίας ως προς τον άνθρωπο εργαζόμενο και την δυνατότητα αλληλεγγύης των εργαζομένων όχι αντίθετα και μόνον πολεμικά απέναντι σε άλλους ανθρώπους αλλά με ενδυνάμωση της αυτογνωσίας και της λογικής της συνύπαρξης . Οι θεσμοί είναι ο στόχος και όχι η εξουσία για να αποφασίζει κάποιος με εργατικά και λαϊκά κριτήρια (τα οποία έχουν ορισθεί στην περίοδο της πάλης και είναι μόνον αντιστασιακά αλλά παύουν να έχουν αντίπαλο και νόημα μόλις η πάλη τελειώσει αισίως) . Επειδή αυτοί οι θεσμοί δεν έχουν πάρει την εγκυρότητα που απαιτεί η Ιστορία ο αγώνας συνεχίζεται για την αλλαγή νοοτροπίας και όχι απλά για την αλλαγή κυβερνητών .

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η χειρότερη μορφή καταπίεσης και ελέγχου είναι εκείνη την οποία ο άνθρωπος δέχεται ως να ήταν ευεργέτημα από μέρους των Εξουσιαστών του! Δυστυχώς το σημερινό ψευτοαριστερό κίνημα προδίδοντας τον απελευθερωτικό του προσανατολισμό προσχώρησε στην εφιαλτική για τον εργαζόμενο αντιγραφή-παραλλαγή του εξουσιαστικού καπιταλιστικού συστήματος αλλοτριώνοντας την αγωνιστική συνείδηση του εργαζόμενου επινοώντας την αισχρότερη μέθοδο για να τον παραπλανήσει : Τον λαϊκισμό . Τα ψευτοαριστερά κινήματα ή φερόμενα ή αυτοπροσδιοριζόμενα ως τέτοια , ό,τι κάνουν το κάνουν στο όνομα του Λαού. Αυτή η αγάπη και αυτό το αγωνιστικό και συντροφικό συμφέρον που ταυτίζει τους Καθοδηγητές με τον Λαό εκδηλώνεται με τον χειρότερο τρόπο μέσα από το φαινόμενο του Λαϊκισμού το οποίο αποδεικνύει και την απάτη εκ μέρους της ψευτοαριστεράς η οποία θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη δηλαδή εξουσιαστής στη θέση των εξουσιαστών . Η μακιαβελική σύλληψη της παραλλαγής του γνήσιου λαϊκού σε λαϊκίστικου υπηρετεί δύο αφεντάδες : τους καπιταλιστές και τους σφετεριστές του αριστερού κινήματος . Λαϊκισμός είναι η καλλιέργεια εκ μέρους της Ηγεσίας του λαού των ευτελέστερων αξιών του λαού των ''δικαίων'' υλιστικών αιτημάτων του και η αναγωγή τους σε λαϊκή Εδέμ . Ο λαός και οι εργαζόμενοι εκπαιδεύονται στην άρνηση της ατομικής τους προόδου , παραδίδονται στους ηγετικούς φωστήρες οι οποίοι τους καθοδηγούν σε ό,τι πιο χαμηλό και ευτελές υπάρχει και αποπροσανατολίζει την σκέψη τους και τη δράση τους από το βασικότερο στόχο του αριστερού κινήματος που είναι η πνευματική εξύψωση του εργαζόμενου για να μπορεί να αναλάβει ο ίδιος την τύχη του δηλαδή να είναι σε θέση να επιλέξει τις αξίες εκείνες που τον καταξιώνουν ως ελεύθερο και δημιουργικό άνθρωπο εντός μιας ελεύθερης και δημιουργικής κοινωνίας αλληλεγγύης και προόδου . Το ψευτοαριστερό κίνημα εναντιώνεται στην πολιτιστική άνοδο του λαού καλλιεργώντας τις ευτελέστερες βιοτικές ανάγκες ως ανώτερο σκοπό της ζωής του εργαζομένου .Τα χρήματα και τα πλούτη είναι όμως ο σκοπός του καπιταλιστή δια μέσω των οποίων εκβιάζει τον εργαζόμενο. Πώς μπορεί ο εργαζόμενος να μοιράζεται το ίδιο όραμα εξουσίας με τον εξουσιαστή του ; Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ταύτιση στόχων ταύτιση μέσων και διαφορά στον κάτοχο αυτών . Αριστερά σημαίνει συμμετοχή των εργαζομένων στον σχεδιασμό της ζωής τους μέσα από την εργασία η οποία δεν γίνεται μπούμερανγκ εναντίον του εργαζομένου όπως στο καπιταλιστικό σύστημα καθώς ο παραγωγός γίνεται θύμα της παραγωγής του διότι αυτή ενώ του χρειάζεται του αφαιρείται και γίνεται σκλάβος της αναδιανέμητης αυτής παραγωγής . Η διαφήμιση και η καλλιέργεια της αμάθειας , του χαμηλού επιπέδου και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς προδίδουν την καπιταλιστικής εμπνεύσεως συνθηματολογία της ψευτοαριστεράς. Η αντίσταση στην εξουσία δεν προέρχεται από την έλλειψη οικονομικών αγαθών αλλά από την έλλειψη ελευθέρων επιλογών εντός του καπιταλιστικού συστήματος πλύσης εγκεφάλου δια του βομβαρδισμού της τηλεοπτικής διαφήμισης η οποία μάλιστα δεν φορολογείται ή φορολογείται γελοιωδώς . Το δεύτερο κόλπο του καπιταλισμού για να εξουθενώσει την γνήσια αριστερά ήταν η καλλιέργεια του Υπερκαταναλωτισμού . Ο εργαζόμενος παγιδεύεται στην έντεχνα οργανωμένη υπεραφθονία και εγκλωβίζεται στις τεχνητές κρίσεις που εξ ορισμού γεννιούνται στο καπιταλιστικό σύστημα το οποίο είναι το σύστημα των αναλώσιμων άψυχων και έμψυχων υλικών . Η ψευτοαριστερά συνθηματολογεί μόνο για υλικά αγαθά και διόλου για την παρουσία μιας αυτόφωτης προσωπικότητας του εργαζόμενου . Είναι λοιπόν ένα έρεισμα του καπιταλισμού και η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος και γι' αυτό το λόγο η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διαχωρίζει τη θέση της από τα λαϊκίστικα ψευτοαριστερά κινήματα και κόμματα του μακιαβελικού καπιταλισμού .

ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ

Από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι σήμερα παγιώθηκε μια αντικοινωνική συμπεριφορά η οποία τείνει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας όπως και ο χουλιγκανισμός : Τα σπασμένα τζάμια των γραφείων των συνδέσμων των αντίπαλων οργανωμένων οπαδών , τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα και η αναταραχή που συνεπάγονται οι επιθέσεις ομοιάζουν και πιστοποιούν την ανοχή της κοινωνίας (και της αστυνομίας) απέναντι στην πάγια ,τώρα πια, δράση των κουκουλοφόρων . Πως εξηγείται όμως αυτή η περίεργη ανοχή και ποιες επιπτώσεις έχει στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος ; Ο λόγος που οι αρχές επιτρέπουν την “αναρχική” δράση που μόνο συμβολικό χαρακτήρα έχει είναι η εκτόνωση των αναρχοαυτόνομων αντιεξουσιαστών που έτσι πιστεύουν ότι πλήττουν το κατεστημένο και η αποφυγή της οργανωμένης αντίδρασης σε αυτό το κατεστημένο το οποίο νομιμοποιώντας την ψευτοαριστερά στην ουσία την εξαστικοποίησε και την έκανε συνεργάτη αλλά και ενίοτε και συνεργό της . Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ελπίζουν πως οι καταστροφές θα υποχρεώσουν το σύστημα στην καταξίωση της εργασίας και του εργαζόμενου και όχι του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών .Το αντίθετο συμβαίνει : ο απλός εργαζόμενος ο τρομοκρατημένος για τη θέση του βλέπει την ηθική νομιμοποίηση των αγώνων του να καταρρακώνεται και των κίνδυνο της απώλειας της δουλειάς του να αυξάνεται . Και ταυτοχρόνως ο εργαζόμενος αποδυναμώνεται ιδεολογικά καθώς αποπροσανατολίζεται από την πραγματική αντικοινωνική συμπεριφορά : τη Διαφθορά ! Σύμφωνα με τον αστικό νομικό ορισμό η διαφθορά είναι αντικοινωνική συμπεριφορά . Άρα η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη διαφθοράς δεν μπορεί να οδύρεται για τους θρυμματισμένους υαλοπίνακες κάποιων βιτρινών με λάιφ στάιλ προϊόντα καταστημάτων που ανήκουν σε ανθρώπους που στηρίζουν εκλογικά και ιδεολογικά την διαφθορά δηλαδή την αντικοινωνική συμπεριφορά . Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καταδικάζει την υποκρισία του διεφθαρμένου συστήματος και τους περίεργους εναγκαλισμούς των αντιεξουσιαστών με λεφτά και των αντιεξουσιαστών χωρίς λεφτά .