Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η χειρότερη μορφή καταπίεσης και ελέγχου είναι εκείνη την οποία ο άνθρωπος δέχεται ως να ήταν ευεργέτημα από μέρους των Εξουσιαστών του! Δυστυχώς το σημερινό ψευτοαριστερό κίνημα προδίδοντας τον απελευθερωτικό του προσανατολισμό προσχώρησε στην εφιαλτική για τον εργαζόμενο αντιγραφή-παραλλαγή του εξουσιαστικού καπιταλιστικού συστήματος αλλοτριώνοντας την αγωνιστική συνείδηση του εργαζόμενου επινοώντας την αισχρότερη μέθοδο για να τον παραπλανήσει : Τον λαϊκισμό . Τα ψευτοαριστερά κινήματα ή φερόμενα ή αυτοπροσδιοριζόμενα ως τέτοια , ό,τι κάνουν το κάνουν στο όνομα του Λαού. Αυτή η αγάπη και αυτό το αγωνιστικό και συντροφικό συμφέρον που ταυτίζει τους Καθοδηγητές με τον Λαό εκδηλώνεται με τον χειρότερο τρόπο μέσα από το φαινόμενο του Λαϊκισμού το οποίο αποδεικνύει και την απάτη εκ μέρους της ψευτοαριστεράς η οποία θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη δηλαδή εξουσιαστής στη θέση των εξουσιαστών . Η μακιαβελική σύλληψη της παραλλαγής του γνήσιου λαϊκού σε λαϊκίστικου υπηρετεί δύο αφεντάδες : τους καπιταλιστές και τους σφετεριστές του αριστερού κινήματος . Λαϊκισμός είναι η καλλιέργεια εκ μέρους της Ηγεσίας του λαού των ευτελέστερων αξιών του λαού των ''δικαίων'' υλιστικών αιτημάτων του και η αναγωγή τους σε λαϊκή Εδέμ . Ο λαός και οι εργαζόμενοι εκπαιδεύονται στην άρνηση της ατομικής τους προόδου , παραδίδονται στους ηγετικούς φωστήρες οι οποίοι τους καθοδηγούν σε ό,τι πιο χαμηλό και ευτελές υπάρχει και αποπροσανατολίζει την σκέψη τους και τη δράση τους από το βασικότερο στόχο του αριστερού κινήματος που είναι η πνευματική εξύψωση του εργαζόμενου για να μπορεί να αναλάβει ο ίδιος την τύχη του δηλαδή να είναι σε θέση να επιλέξει τις αξίες εκείνες που τον καταξιώνουν ως ελεύθερο και δημιουργικό άνθρωπο εντός μιας ελεύθερης και δημιουργικής κοινωνίας αλληλεγγύης και προόδου . Το ψευτοαριστερό κίνημα εναντιώνεται στην πολιτιστική άνοδο του λαού καλλιεργώντας τις ευτελέστερες βιοτικές ανάγκες ως ανώτερο σκοπό της ζωής του εργαζομένου .Τα χρήματα και τα πλούτη είναι όμως ο σκοπός του καπιταλιστή δια μέσω των οποίων εκβιάζει τον εργαζόμενο. Πώς μπορεί ο εργαζόμενος να μοιράζεται το ίδιο όραμα εξουσίας με τον εξουσιαστή του ; Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ταύτιση στόχων ταύτιση μέσων και διαφορά στον κάτοχο αυτών . Αριστερά σημαίνει συμμετοχή των εργαζομένων στον σχεδιασμό της ζωής τους μέσα από την εργασία η οποία δεν γίνεται μπούμερανγκ εναντίον του εργαζομένου όπως στο καπιταλιστικό σύστημα καθώς ο παραγωγός γίνεται θύμα της παραγωγής του διότι αυτή ενώ του χρειάζεται του αφαιρείται και γίνεται σκλάβος της αναδιανέμητης αυτής παραγωγής . Η διαφήμιση και η καλλιέργεια της αμάθειας , του χαμηλού επιπέδου και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς προδίδουν την καπιταλιστικής εμπνεύσεως συνθηματολογία της ψευτοαριστεράς. Η αντίσταση στην εξουσία δεν προέρχεται από την έλλειψη οικονομικών αγαθών αλλά από την έλλειψη ελευθέρων επιλογών εντός του καπιταλιστικού συστήματος πλύσης εγκεφάλου δια του βομβαρδισμού της τηλεοπτικής διαφήμισης η οποία μάλιστα δεν φορολογείται ή φορολογείται γελοιωδώς . Το δεύτερο κόλπο του καπιταλισμού για να εξουθενώσει την γνήσια αριστερά ήταν η καλλιέργεια του Υπερκαταναλωτισμού . Ο εργαζόμενος παγιδεύεται στην έντεχνα οργανωμένη υπεραφθονία και εγκλωβίζεται στις τεχνητές κρίσεις που εξ ορισμού γεννιούνται στο καπιταλιστικό σύστημα το οποίο είναι το σύστημα των αναλώσιμων άψυχων και έμψυχων υλικών . Η ψευτοαριστερά συνθηματολογεί μόνο για υλικά αγαθά και διόλου για την παρουσία μιας αυτόφωτης προσωπικότητας του εργαζόμενου . Είναι λοιπόν ένα έρεισμα του καπιταλισμού και η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος και γι' αυτό το λόγο η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διαχωρίζει τη θέση της από τα λαϊκίστικα ψευτοαριστερά κινήματα και κόμματα του μακιαβελικού καπιταλισμού .

ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ

Από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι σήμερα παγιώθηκε μια αντικοινωνική συμπεριφορά η οποία τείνει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας όπως και ο χουλιγκανισμός : Τα σπασμένα τζάμια των γραφείων των συνδέσμων των αντίπαλων οργανωμένων οπαδών , τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα και η αναταραχή που συνεπάγονται οι επιθέσεις ομοιάζουν και πιστοποιούν την ανοχή της κοινωνίας (και της αστυνομίας) απέναντι στην πάγια ,τώρα πια, δράση των κουκουλοφόρων . Πως εξηγείται όμως αυτή η περίεργη ανοχή και ποιες επιπτώσεις έχει στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος ; Ο λόγος που οι αρχές επιτρέπουν την “αναρχική” δράση που μόνο συμβολικό χαρακτήρα έχει είναι η εκτόνωση των αναρχοαυτόνομων αντιεξουσιαστών που έτσι πιστεύουν ότι πλήττουν το κατεστημένο και η αποφυγή της οργανωμένης αντίδρασης σε αυτό το κατεστημένο το οποίο νομιμοποιώντας την ψευτοαριστερά στην ουσία την εξαστικοποίησε και την έκανε συνεργάτη αλλά και ενίοτε και συνεργό της . Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ελπίζουν πως οι καταστροφές θα υποχρεώσουν το σύστημα στην καταξίωση της εργασίας και του εργαζόμενου και όχι του κεφαλαίου και των κεφαλαιοκρατών .Το αντίθετο συμβαίνει : ο απλός εργαζόμενος ο τρομοκρατημένος για τη θέση του βλέπει την ηθική νομιμοποίηση των αγώνων του να καταρρακώνεται και των κίνδυνο της απώλειας της δουλειάς του να αυξάνεται . Και ταυτοχρόνως ο εργαζόμενος αποδυναμώνεται ιδεολογικά καθώς αποπροσανατολίζεται από την πραγματική αντικοινωνική συμπεριφορά : τη Διαφθορά ! Σύμφωνα με τον αστικό νομικό ορισμό η διαφθορά είναι αντικοινωνική συμπεριφορά . Άρα η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη διαφθοράς δεν μπορεί να οδύρεται για τους θρυμματισμένους υαλοπίνακες κάποιων βιτρινών με λάιφ στάιλ προϊόντα καταστημάτων που ανήκουν σε ανθρώπους που στηρίζουν εκλογικά και ιδεολογικά την διαφθορά δηλαδή την αντικοινωνική συμπεριφορά . Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καταδικάζει την υποκρισία του διεφθαρμένου συστήματος και τους περίεργους εναγκαλισμούς των αντιεξουσιαστών με λεφτά και των αντιεξουσιαστών χωρίς λεφτά .