Η Εργατική
Προοδευτική Αριστερά δυόμισι χρόνια έπειτα από την πρότασή της για την έξοδο
από την κρίση επανέρχεται για την αποτίμηση και την ενημέρωση των θέσεών της.
Η επιτήρηση και η
ελεγχόμενη χρεοκοπία που είχαμε προβλέψει και στηρίξει τότε, ΑΠΕΤΥΧΕ. Το
κρατικιστικό κατεστημένο με πρόσχημα το εργατικό συμφέρον
και με αλλεπάλληλες και αλληλο-
συγκρουόμενες εκδηλώσεις του, κατέστησε την λύση αυτή
πρακτικώς ανεφάρμοστη.
Το τέλος της
ελληνικής θεατρικής παράστασης με τον τίτλο “ Η διαπραγμάτευση” που είχε
ξεκινήσει με την προσφυγή μας στον Μηχανισμό Στήριξης οριστικοποιείται με το
δεύτερο μέρος της με τον τίτλο “Η επαναδιαπραγμάτευση”.
Αυτό που
διακυβεύεται τώρα δεν είναι η παραμονή μας στην ευρωζώνη, αλλά η παραμονή μας
στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς δημοσιονομική
προσαρμογή δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ισότητα. Το σχέδιο μιας Ενιαίας
Ε.Ε. με μία κυβέρνηση, ένα νόμισμα, ένα νομικό πλαίσιο δεν θα υπάρχει για την Ελλάδα.
Επειδή η ανάλυση της
ελληνικής κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας ξεφεύγει του παρόντος θέματος θα
επανέλθουμε αργότερα και θα καταδείξουμε όλες τις πτυχές του ελληνικού
προβλήματος, και έτσι περιοριζόμαστε τώρα στο ουσιαστικό ζήτημα της
Διεξόδου από την κρίση.
Με γνώμονα το συμφέρον του εργατικού κόσμου, των χαμηλότερων και
αδύναμων στρωμάτων,
προτείνουμε ως λύση ανάγκης την φυγή προς τα
εμπρός. Από ουραγοί της Ευρώπης πρέπει να
αναδειχτούμε σε πρωταγωνιστές της. Κάνοντας μεταβολή προς
την διεύθυνση της ευρωπαϊκής πορείας.
Όσο εξωφρενικό κι αν
ακούγεται μέσα στο κλίμα που δημιούργησε η προπαγάνδα της Ψευτοαριστεράς (η
οποία στηρίζει τους έχοντες θέση ισόβιου μισθοδοτούμενου) αλλά και της δεξιάς
και ακροδεξιάς (οι οποίες ενδιαφέρονται για την οικονομική ισχύ της
πατρίδας στηρίζοντας το κρατικοδίαιτο μοντέλο και ζητιανεύοντας με υπερηφάνεια
λεφτά από τους “κουτόφραγκους”), η λύση είναι περισσότερη Ένωση.
Μια εντατικοποίηση
της προσπάθειας για Μια Κοινή Κυβέρνηση στην Ε.Ε. με περιθωριοποίηση σε
συνιστώσες ομοσπονδίας των εθνικών κυβερνήσεων. Το δίλημμα που αποτελεί και το
πραγματικό εμπόδιο στην εξεύρεση μιας τελικής λύσης στην κρίση χρέους και
κατ'επέκταση στην νομισματική κρίση της Ε.Ε. είναι ποια Ευρώπη θέλουμε;
Ομοσπονδιακή χαλαρή ένωση ή ένα Ενιαίο Κράτος; με κοινό υπουργείο
Οικονομικών (Υπ/ο Προϋπολογισμού) δηλαδή σύμφωνα με τους επικριτές του ένα Σούπερ
Κράτος, υπερσυγκεντρωτικό κλπ.
Η Ελλάδα πρέπει να
ζητήσει να μετατραπεί η Κομισιόν σε εκτελεστική εξουσία. Και για να στηρίξει
αυτή την θέση να αποδείξει πως καταβάλλει κάθε προσπάθεια εφαρμόζοντας
ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις.
Το Κράτος πρέπει να
μειώσει τις δαπάνες του μειώνοντας το Δημόσιο.
Η κρατικοδίαιτη
οικονομία της Ελλάδας από 65% να μειωθεί στο 30%. (Το επακόλουθο της ανεργίας
από τις απολύσεις και την ύφεση θ' αντιμετωπισθεί με την αναγκαστική έξοδο στο
Ταμείο Ανεργίας με επίδομα ανεργίας στο 50% του μέσου μισθού για ορίζοντα
πενταετίας).
Η συνάρτηση της
φορολόγησης να γίνει με βάση τις νέες ανάγκες του Κράτους: επιδόματα ανεργίας,
πολιτικές τόνωσης εξαγωγών και συναλλάγματος.
Η μείωση της
αγοραστικής δύναμης ΔΕΝ πρέπει να γίνει φτωχοποίηση, δηλαδή να μην οδηγήσει τους
πολίτες στην εξαθλίωση πράγμα που συμβαίνει τώρα με την ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ μεταξύ
δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων (που είναι οι άνεργοι και μικρής διάρκειας
επιδοτούμενοι από τον ΟΑΕΔ).
Η φοροδιαφυγή των
μεγαλεμπόρων προέρχεται από την υψηλή φορολόγησή τους αλλά και από τις σχέσεις
τους με την κομματοκρατία. Η φορολογική ασυλία των διαπλεκόμενων πρέπει να
πάψει.
ΝΑ ΕΠΑΝΑ-ΟΡΙΣΘΟΥΝ και να ΕΠΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ οι πλούσιοι στην
Ελλάδα. Υπάρχει πλασματικός αριθμός υψηλών εισοδημάτων λόγω ψευδών
φορολογικών δηλώσεων.
Να ανοίξουν τα
κλειστά επαγγέλματα και ΟΛΕΣ οι προμήθειες του Δημοσίου να γίνονται με
διαφανείς διαγωνισμούς και να ελέγχονται από ανεξάρτητες Αρχές αλλά και από την
Ε.Ε.
Διαχωρισμός
εκκλησίας και Κράτους (η Εκκλησία πρέπει να στηρίζει όλους τους πιστούς και να
στηρίζεται από τους πιστούς της κι όχι να κάνει συνδικαλισμό υπέρ της
κρατικοδίαιτης οικονομίας).
Αυτά είναι τα βασικά μέτρα του Μνημονίου τα οποία
καταπολεμούν ΟΛΟΙ οι κρατιστές στο όνομα του λαού. Ο λαός όμως (κυρίως οι
άνεργοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι) είναι το μεγάλο
θύμα του Μνημονίου διότι η άρχουσα τάξη ΔΕΝ θα πληρώσει άμεσα την κρίση. Όσοι
αρνούνται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση το κάνουν για ένα βασικό λόγο: Θα χάσουν
το μονοπώλιο στο κρατικό Ταμείο, το οποίο θα γίνει συναινετικά ευρωπαϊκό.
Ο λαός, τη σύνθεση
του οποίου περιγράψαμε πιο πάνω, έχει συμφέρον να εξυγιανθεί το δημόσιο Ταμείο.
Η προπαγάνδα όμως των κάθε χρώματος κρατιστών (εθνικόφρονες και ψευτοαριστεροί
αλλόφρονες) εμποδίζει την θέαση του προβλήματος. ΧΩΡΙΣ ευρωπαϊκή προσαρμογή δεν
υπάρχει
μέλλον άλλο πέρα από την κατάρρευση. Απεξάρτηση από το Μνημόνιο
των μεταρρυθμίσεων (και όχι το Μνημόνιο της υποταγής όπως το
παρουσιάζουν οι σοφιστές) σημαίνει εξάρτηση από την Τουρκία κι άλλες
τριτοκοσμικές δυνάμεις.
Πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός (κι ας μην το θέλουν οι
δυνάμεις της τριτοκοσμικής ολοκλήρωσης) να επιλέξει το δρόμο της πρωτοπορίας
στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και έτσι να θέσει τους όρους του στην Ε.Ε.
Η περιβόητη
βοήθεια στην Ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας πρέπει να είναι η ενίσχυσή της
στις επενδύσεις της στις χώρες της παρευξείνιας ζώνης. Στηρίζοντας τον
ελληνικό τραπεζικό τομέα (αλλά και τις λίγες υγιείς εμπορικές και βιομηχανικές
ελληνικές επιχειρήσεις) να επενδύσει σ'αυτές τις χώρες η Ε.Ε. στηρίζει τον εαυτό
της. Μικρό, ισχυρό και οικονομικά υγιές ελληνικό κράτος σημαίνει
εγγυητής της ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού Κράτους (Ε.Ε.) στον χώρο των Βαλκανίων
και του Εύξεινου πόντου. Μια τέτοια προοπτική είναι συμφέρουσα και ξεπληρώνει
τα χρέη πολύ πιο γρήγορα από τις στερούμενες γεωπολιτικών δεδομένων προβλέψεις
των οικονομικών μελετών.
