ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι η έκφραση της σύγχρονης αριστεράς υπέρ των εργαζομένων και της εργασίας ως μέσων για τη δημιουργική παρέμβαση στο σχεδιασμό ενός αξιοπρεπούς ανθρωποκεντρικού κοινωνικού παραδείγματος.

Δεν είναι κόμμα που αναζητάει μέσα από την εκλογική διαδικασία βουλευτικές έδρες από ιδιοτέλεια και ματαιοδοξία. Η κυβερνητική προοπτική προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας στο μεγαλύτερο σύνολο των εργαζομένων το οποίο κυρίως αυταπατάται εκτός του ότι χειραγωγείται. Στην παρούσα φάση η ανάγκη για μια διαφωτιστική δράση γίνεται εντονότερη με την ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών.

Όπως και με τις ευρωεκλογές η θεσμική τελετουργία επαναλαμβάνεται με τρόπο επίσημο και δραματικά σοβαρό κινητοποιώντας ένα ολόκληρο λαό και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα για να επιλέξουν ανάμεσα στο μηδέν και στο τίποτα.

Μηδέν για την αριστερή κατεύθυνση και τίποτα για την κοινωνική ανάταση.

Οι εκλογές ετούτες που είναι πρόωρες δεν έχουν αιτία την ''διεθνή οικονομική κρίση'' όπως προσποιητά μας δηλώθηκε αλλά την μόνιμη κρίση του πολιτικού μας συστήματος.

Η κρίση αυτή οδήγησε και στη γιγάντωση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και στο αδιέξοδο πια μοντέλο οικονομικής της ανάπτυξης(υπερδανεισμός, κατανάλωση, δημόσιο, αντιπαραγωγικότητα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα κλπ.).

Και η αιτία της κρίσης του πολιτικού συστήματος για να μην λέμε πολλά, βρίσκεται σε αυτό που οι ιστορικοί του πολιτισμού ονομάζουν κοινωνική παρακμή.

Η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας είναι εμφανής σε όλους τους τομείς των μετρήσιμων επιδόσεων. Η πνευματική, διανοητική και εργασιακή μας απόδοση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου συγκριτικά με άλλες χώρες που κι αυτές ως κοινωνίες βρίσκονται σε παρακμή.

Οι εκλογές λοιπόν είναι μια παραπλανητική πράξη όσον αφορά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στην θέληση για νέο ξεκίνημα που σκοπό της έχει το ξεκαθάρισμα του πολιτικού προσωπικού του Συστήματος και την αναδιάρθρωσή του με τρόπο που να παρέχει χρονικό ορίζοντα στους κυνικούς θεατρίνους της πολιτικής σκηνής αλλά κυρίως χρηματοοικονομικές ανάσες στους υποβολείς αυτών.

Οι πρόωρες εκλογές έγιναν για να σώσουν το ''τομάρι'' τους επαγγελματίες πολιτικοί και επαγγελματίες παραπολιτικοί κηφήνες. Η πλουτοκρατία παρήγγειλε δημοσίως και επισήμως την συγκυβέρνηση διότι καταλαβαίνει πως ο κίνδυνος μείωσης του κρατικού δανεισμού θα θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη της. Από τη μεριά της είναι λογικό και ζωτικά ορθό. Όμως πότε ενδιαφέρθηκε για το κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό παράδειγμα της χώρας; Πότε πίεσε τα μεγάλα κόμματα να στραφούν υπέρ ενός μοντέλου που θα αφυπνίζει τον ναρκωμένο καταναλωτικά χαυνωμένο πολίτη και θα τον προτρέπει να γίνει κοινωνικά δημιουργικός παρέχοντάς του στήριξη και κάλυψη; Ποτέ διότι η ντόπια πλουτοκρατία φέρει ευθύνη για την παρακμή αφού εξυπηρετείται να ''εξυπηρετεί'' τον διαφημιστικά αποβλακωμένο λαό.

Τα δύο κόμματα εξουσίας αγκαλιά με το οικονομικό κατεστημένο λαϊκίζουν προπαγανδίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών. Τους εκφράζουν.

Πώς όμως ελέγχονται τα μεγάλα κόμματα από την πλουτοκρατία; Είναι όλοι οι πολιτικοί φανατικά ή μοιραία υπόδουλοι στην παρακμή;

Οι πλουτοκράτες ελέγχουν α) μερίδα των ηγετικών στελεχών των κομμάτων : είναι ''δικοί'' τους, β)εκβιάζουν μερίδα κομματικών στελεχών που δεν είναι δικοί τους και γ) συκοφαντούν το κόμμα στους ψηφοφόρους(μέσα από καμπάνιες μαύρης προπαγάνδας κλπ μεθόδους συκοφαντίας και διαβολής από τα ΜΜΕ).

Ο λαός λίγο ή πολύ καθαρά γνωρίζει αυτό που συμβαίνει αλλά μοιάζει ανίκανος να αντιδράσει. Τι θα έπρεπε να κάνει; Για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ο λαός πρέπει πάνω απ' όλα να καταλάβει πως παρακμή σημαίνει το τέλος της καλοπέρασής του βασισμένη στα αγαθά του υπερδανεισμού και της συσσωρευμένης διαφθοράς. Αν αυτό γίνει συνείδηση τότε η ανάγκη για ικανότερους πολιτικούς διαχειριστές αλλά όχι σωτήρες θα γεννήσει τους κατάλληλους ανθρώπους και η ψυχραιμία θα επιτρέψει τον σχεδιασμό ενός συστήματος που θα βασίζεται στην σημασία της εργασίας και του εργαζομένου ως πολιτιστικούς θεσμούς μιας περισσότερο αυτόνομης κοινωνίας.

Η ψήφος σαν όπλο έχει τα όριά της αλλά αν στραφεί μαζικά στην κατεύθυνση που πρέπει μπορεί να προκαλέσει ένα κάποιο ρήγμα. Ο εργαζόμενος είναι αυτό που οι αστοί λένε πολίτης μόνο μια φορά στην κάλπη διότι τότε μόνο έχει δικαίωμα να επιλέξει μια κατεύθυνση για την ζωή του. Ας στείλουμε μήνυμα για το ποια κατεύθυνση επιθυμούμε κι αυτοί θα το καταλάβουν. Αυτή τη φορά είμαστε υπεύθυνοι και άξιοι της μοίρας μας.

ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα επαναλαμβάνουν με βεβαιότητα οι δημοκρατικοί ηγέτες αλλά και οι πολιτειολόγοι. Αυτό που εννοούν είναι η προσφυγή στις κάλπες. Ακόμα μια φορά λοιπόν καλούμαστε να βγούμε από το αδιέξοδο δια της κάλπης και όλα τα δεδομένα δείχνουν πως θα χρειαστεί να επαναλάβουμε αρκετές φορές αυτή την προσπάθεια εξόδου από το αδιέξοδο. Οι εκλογές και λόγω εκλογικού νόμου αλλά και εξ αιτίας της διαθέσεως του εκλογικού σώματος μάλλον θα γίνουν τακτικότερες απ' ότι θα το επιθυμούσαν οι εκάστοτε εκλεγέντες βουλευτές. Αλλά αφού το επιτάσσει η δημοκρατική λογική δεν μπορούμε να εναντιωθούμε. Πρέπει όμως να δεχόμαστε με ευλάβεια κάθε δικαιολογία και πρόφαση για προσφυγή στις κάλπες; Η μαγική λέξη που κινητοποιεί όλη την ενέργεια των δημοκρατικών δυνάμεων είναι η λέξη ''αδιέξοδο'' . Αδιέξοδο κυβερνητικό. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να διοικήσει και δεν μπορεί να εφαρμόσει την κοινωφελή της πολιτική εξαιτίας του αντιπολιτευτικού μένους και της αρνητικότητας των πολιτών που αντιδρούν υπό την επιρροή της αντιπολίτευσης. Αλλά οι εκλογές όντως επισφραγίζουν την κοινοβουλευτική υπεροχή ενός κόμματος αλλά οι πρόωρες εκλογές δεν δικαιολογούνται με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να προσφεύγει σε εκλογές-σφυγμομέτρηση για να γνωρίζει την ακριβή εκλογική της δύναμη κάθε φορά που το αντιπολιτευτικό επικοινωνιακό σύστημα θα δημιουργεί εντυπώσεις. Οι πρόωρες εκλογές προβλέπεται να επισυμβαίνουν για μέγιστους λόγους εθνικού συμφέροντος. Αυτή είναι η πραγματική ερμηνεία του αδιεξόδου. Συντρέχουν όμως τέτοιοι λόγοι σήμερα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ξεκαθαρίσει και την πραγματική στρατηγική και ηθική των μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αγγίζει πλέον τη χώρα μας και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα πρέπει να έχουν την έγκριση και την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Πότε όμως έχουμε ανάγκη να προστατέψουμε περισσότερο από άλλες φορές (απ' ότι συνήθως) το εθνικό συμφέρον; Όταν χρειαζόμαστε τις δυνάμεις σύμπασας της χώρας, όταν σαλπίζει πανεθνικό προσκλητήριο. Αυτό σημαίνει πως όλοι μαζί σύμφωνα με τις πραγματικές δυνάμεις του καθενός θα δαπανήσουμε ενέργεια και θα θυσιάσουμε ό,τι απαιτείται για το εθνικό συμφέρον δηλαδή το συμφέρον ΟΛΩΝ. Μιλάμε για στιγμές ενότητας εμπρός σ' ένα μεγάλο κίνδυνο που απειλεί τη χώρα. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση πως είναι δυνατόν να επιζητούμε την αυτοδυναμία για να σώσουμε το Έθνος; Πώς μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς ως τους μόνους σωτήρες; Υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και τον εθνικό σωτήρα. Η πρόταση για συγκυβέρνηση η οποία είναι επιθυμία του Κεφαλαίου της χώρας εμφανώς ανταποκρίνεται καλύτερα στην έννοια της προστασίας του εθνικού συμφέροντος δια της εθνικής ενότητας που πραγματοποιείται εν όψει ενός τρομερού εθνικού κινδύνου. Η κινδυνολογία κινητοποιεί άλλου είδους συναισθήματα στο λαό και κυρίως την υπομονή, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία. Γιατί όμως τα κόμματα εξουσίας δεν ομονοούν εμπρός σ' αυτό τον κίνδυνο της οικονομικής κρίσης-κατάρρευσης; Οι πρόωρες εκλογές δεν γίνονται με στόχο την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αλλά της κυβερνητικής και κομματικής κρίσης. Τα ποσοστά είναι αυτά που ενδιαφέρουν και τα δύο μεγάλα κόμματα κι όχι η σωτηρία της πατρίδας. Η πλουτοκρατία το διατύπωσε και το απέδειξε πως μόνο με κοινή πολιτική γραμμή και κοινή προπαγάνδα από τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να υπάρξει διέξοδος (προφανώς υπέρ τους). Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν παγιδεύεται στις φατριαστικές μεθοδεύσεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας τα οποία προτάσσουν εμφανώς και με κυνισμό της ατομική τους δήθεν υπερικανότητα χειρισμού των δύσκολων στιγμών και προβλημάτων της οικονομίας. Μια οικονομία για την κατάσταση της οποίας είναι πρωτίστως υπεύθυνοι οι ίδιοι. Επειδή το σενάριο της συγκυβέρνησης δεν είναι πια σενάριο εφόσον διατυπώθηκε με μορφή παραινέσεως από τους θεσμικούς φορείς του Κεφαλαίου πρέπει να περιμένουμε πως σύντομα θα γίνει πράξη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λησμονούν τις βασικές αξίες της εργασίας-δημιουργικότητας, την κοινωνική αλληλεγγύη και να επιδιώκουν ένα οικονομικό σύστημα που θα σέβεται τον εργαζόμενο ως συνδημιουργό πολιτισμού και όχι ως όργανο του καπιταλιστικού υπερκαταναλωτισμού.