ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα επαναλαμβάνουν με βεβαιότητα οι δημοκρατικοί ηγέτες αλλά και οι πολιτειολόγοι. Αυτό που εννοούν είναι η προσφυγή στις κάλπες. Ακόμα μια φορά λοιπόν καλούμαστε να βγούμε από το αδιέξοδο δια της κάλπης και όλα τα δεδομένα δείχνουν πως θα χρειαστεί να επαναλάβουμε αρκετές φορές αυτή την προσπάθεια εξόδου από το αδιέξοδο. Οι εκλογές και λόγω εκλογικού νόμου αλλά και εξ αιτίας της διαθέσεως του εκλογικού σώματος μάλλον θα γίνουν τακτικότερες απ' ότι θα το επιθυμούσαν οι εκάστοτε εκλεγέντες βουλευτές. Αλλά αφού το επιτάσσει η δημοκρατική λογική δεν μπορούμε να εναντιωθούμε. Πρέπει όμως να δεχόμαστε με ευλάβεια κάθε δικαιολογία και πρόφαση για προσφυγή στις κάλπες; Η μαγική λέξη που κινητοποιεί όλη την ενέργεια των δημοκρατικών δυνάμεων είναι η λέξη ''αδιέξοδο'' . Αδιέξοδο κυβερνητικό. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να διοικήσει και δεν μπορεί να εφαρμόσει την κοινωφελή της πολιτική εξαιτίας του αντιπολιτευτικού μένους και της αρνητικότητας των πολιτών που αντιδρούν υπό την επιρροή της αντιπολίτευσης. Αλλά οι εκλογές όντως επισφραγίζουν την κοινοβουλευτική υπεροχή ενός κόμματος αλλά οι πρόωρες εκλογές δεν δικαιολογούνται με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να προσφεύγει σε εκλογές-σφυγμομέτρηση για να γνωρίζει την ακριβή εκλογική της δύναμη κάθε φορά που το αντιπολιτευτικό επικοινωνιακό σύστημα θα δημιουργεί εντυπώσεις. Οι πρόωρες εκλογές προβλέπεται να επισυμβαίνουν για μέγιστους λόγους εθνικού συμφέροντος. Αυτή είναι η πραγματική ερμηνεία του αδιεξόδου. Συντρέχουν όμως τέτοιοι λόγοι σήμερα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ξεκαθαρίσει και την πραγματική στρατηγική και ηθική των μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αγγίζει πλέον τη χώρα μας και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα πρέπει να έχουν την έγκριση και την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Πότε όμως έχουμε ανάγκη να προστατέψουμε περισσότερο από άλλες φορές (απ' ότι συνήθως) το εθνικό συμφέρον; Όταν χρειαζόμαστε τις δυνάμεις σύμπασας της χώρας, όταν σαλπίζει πανεθνικό προσκλητήριο. Αυτό σημαίνει πως όλοι μαζί σύμφωνα με τις πραγματικές δυνάμεις του καθενός θα δαπανήσουμε ενέργεια και θα θυσιάσουμε ό,τι απαιτείται για το εθνικό συμφέρον δηλαδή το συμφέρον ΟΛΩΝ. Μιλάμε για στιγμές ενότητας εμπρός σ' ένα μεγάλο κίνδυνο που απειλεί τη χώρα. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση πως είναι δυνατόν να επιζητούμε την αυτοδυναμία για να σώσουμε το Έθνος; Πώς μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς ως τους μόνους σωτήρες; Υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και τον εθνικό σωτήρα. Η πρόταση για συγκυβέρνηση η οποία είναι επιθυμία του Κεφαλαίου της χώρας εμφανώς ανταποκρίνεται καλύτερα στην έννοια της προστασίας του εθνικού συμφέροντος δια της εθνικής ενότητας που πραγματοποιείται εν όψει ενός τρομερού εθνικού κινδύνου. Η κινδυνολογία κινητοποιεί άλλου είδους συναισθήματα στο λαό και κυρίως την υπομονή, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία. Γιατί όμως τα κόμματα εξουσίας δεν ομονοούν εμπρός σ' αυτό τον κίνδυνο της οικονομικής κρίσης-κατάρρευσης; Οι πρόωρες εκλογές δεν γίνονται με στόχο την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αλλά της κυβερνητικής και κομματικής κρίσης. Τα ποσοστά είναι αυτά που ενδιαφέρουν και τα δύο μεγάλα κόμματα κι όχι η σωτηρία της πατρίδας. Η πλουτοκρατία το διατύπωσε και το απέδειξε πως μόνο με κοινή πολιτική γραμμή και κοινή προπαγάνδα από τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να υπάρξει διέξοδος (προφανώς υπέρ τους). Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν παγιδεύεται στις φατριαστικές μεθοδεύσεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας τα οποία προτάσσουν εμφανώς και με κυνισμό της ατομική τους δήθεν υπερικανότητα χειρισμού των δύσκολων στιγμών και προβλημάτων της οικονομίας. Μια οικονομία για την κατάσταση της οποίας είναι πρωτίστως υπεύθυνοι οι ίδιοι. Επειδή το σενάριο της συγκυβέρνησης δεν είναι πια σενάριο εφόσον διατυπώθηκε με μορφή παραινέσεως από τους θεσμικούς φορείς του Κεφαλαίου πρέπει να περιμένουμε πως σύντομα θα γίνει πράξη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λησμονούν τις βασικές αξίες της εργασίας-δημιουργικότητας, την κοινωνική αλληλεγγύη και να επιδιώκουν ένα οικονομικό σύστημα που θα σέβεται τον εργαζόμενο ως συνδημιουργό πολιτισμού και όχι ως όργανο του καπιταλιστικού υπερκαταναλωτισμού.