ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ : ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

Η ψευτοσοσιαλιστική χοντροκομμένη φιλολαϊκή πολιτική όπως τη γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια με αποκορύφωμα την μέχρις εκρήξεως διόγκωση σε προσωπικό του Δημόσιου τομέα στενού και ευρύτερου, ανέτρεψε μια παγιωμένη κοινωνική πραγματικότητα της ελληνικής υπαλληλίας: τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων που συμπυκνώνονται στην απαξιωτική φράση ''τρεις κι εξήντα''. Ορθώς και δικαίως κατ' αρχήν. Όμως η δικαιολογημένη αυτή διόρθωση του μισθολογίου με την ασυγκράτητη ορμή που έχει το ποτάμι δεν σταμάτησε. Και σε κάθε προεκλογική περίοδο το σώμα των διαρκώς αυξανόμενων δημοσίων υπαλλήλων διεκδικούσε και επιτύγχανε αυξήσεις σε βάρος του προϋπολογισμού και της οικονομίας. Έτσι με τον καιρό όχι μόνο δεν διατηρήθηκε αλλά αντιστράφηκε η έκφραση και στη θέση του άλλοτε δημοσίου υπαλλήλου βρέθηκε ο ιδιωτικός που επιπλέον είναι διπλά όμηρος: και του εργοδότη και του πολιτικάντη που του υπόσχεται διορισμό για να μπορεί να ελέγχει και τις δύο κατηγορίες μισθωτών υπαλλήλων. Η βασική μας θέση ''όχι στον τεχνητό και ανήθικο χωρισμό των εργαζομένων μισθωτών ως επιταγή του ρωμαϊκού διαίρει και βασίλευε'' είναι πρωταρχική στην θεωρία μας για μια ενότητα των εργαζομένων ενάντια στην εκμεταλλευτική εργοδοσία. Η διάσπαση των εργαζομένων (αλλά και των συναφών συνταξιούχων) είναι το βασικότερο όπλο των εξουσιαστών. Επιπλέον, η πολιτική αυτή δεν είναι οικονομικά αποδοτική για λόγους προφανείς ως προς την παραγωγικότητα. Υπάρχει δυστυχώς μια πόλωση και μια προσπάθεια ιδεολογικοποίησης των δύο κατηγοριών λαμβανομένου υπ' όψη πως οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν πως οι δύο αυτές κατηγορίες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο περισσότερο ανεβαίνει ο μισθός των μεν τόσο πέφτει ο μισθός των δε. Και μην σπεύσει κανείς να μιλήσει για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας διότι οι επιχειρηματίες προσδιορίζουν τις αμοιβές επί τη βάση, συν τοις άλλοις, της φορολογίας και των εργοδοτικών εισφορών οι οποίες αυξάνονται για να καλύψουν τις ανάγκες του Δημοσίου. Λέμε λοιπόν όχι στις πρακτικές διαχωρισμού και διάσπασης της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων και διαλαλούμε προς όλους τους επαγγελματίες προστάτες των εργαζομένων να αντιληφθούν την ευθύνη τους αν όχι την συνενοχή τους.