ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο στόχος κάθε ανιδιοτελούς πνευματικού αγώνα υπέρ του εργατικού κινήματος δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας παντί τρόπω και κυρίως με κάθε κόστος . Αλλά είναι η κατάρριψη μιας εσφαλμένης νοοτροπίας η οποία και αποτελεί το πρώτο εμπόδιο στην αντιεξουσιαστική δράση . Η έννοια της νοοτροπίας εγκλείει μέσα της τα αόρατα δεσμά τα οποία αλλοτριώνουν την συνειδητοποίηση της εργατικής πλάνης . Κάθε μερίδα του πληθυσμού από τον άνεργο μέχρι την πιο αδίστακτη ολιγαρχία έχει διαπαιδαγωγηθεί μέσα σε μια νοοτροπία της οποίας είναι οπαδός ασυνείδητος και άκριτος . Αυτή είναι που τον εγκλωβίζει σε λογικές αυταπάτης . Η νοοτροπία είναι μια συνήθης , παραδοσιακή και ανεξέλεγκτη συλλογιστική (στην οποία ενυπάρχουν λογικά σφάλματα) την οποία ''μοιράζονται'' σύνολα ανθρώπων και με βάση την οποία αποφασίζουν για τα συμφέροντά τους . Αυτή ακριβώς είναι που ενώνει αγνώστους πολίτες σε σύνολα κοινά/κοινωνικά και τους οδηγεί να υιοθετούν κοινούς σκοπούς και κοινά μέσα . Χωρίς να έχουν κοινή ταυτότητα έχουν κοινή αντιληπτική ικανότητα και αξιολογική κρίση . Εδώ παρεμβάλλεται και ο ρόλος του Ηγέτη ο οποίος γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας την νοοτροπία της κάθε κοινωνικής ομάδας χειραγωγεί τους πολίτες με τρόπο τέτοιο που να επιβεβαιώνουν ναρκισσιστικά την δική τους λογική που είναι η προ-τιθέμενη δική τους νοοτροπία . Αποτέλεσμα αυτής της χειραγώγησης είναι η δημιουργία μιας σχέσης συμπάθειας και συμφέροντος που καταλήγει στην πελατειακή σχέση και ευρύτερα στην κοινωνική σύγκρουση με άλλες ανταγωνίστριες νοοτροπίες . Το πρόβλημα αυτό είναι κορυφαίο όχι μόνο από λογικής και νοηματικής άποψης αλλά και από ιδεολογικής και πολιτικής ρητορικής .Τα κόμματα και οι δημοσιολόγοι συσκοτίζουν τους εργαζόμενους ως προς το πραγματικό νόημα του αγώνα τους ο οποίος δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας για την Εξουσία και η διαιώνιση του φαύλου κύκλου : επανάσταση – δικτατορία -επανάσταση-δικτατορία κλπ . Γι' αυτό και κατηγορούμε την ψευτοαριστερά η οποία με αριστερή φρασεολογία προσπαθεί να χειραγωγήσει τον λαό σε μια λογική που δεν εκφράζει την νοοτροπία του λαϊκού εργαζόμενου αλλά υποκρύπτει την αστική νοοτροπία του εξουσιαστή διαχειριστή και καθοδηγητή της οικονομίας , της εργασίας και των εργαζομένων υπέρ του Φωτισμένου καθοδηγητή . Η διάσπαση της λαϊκής ενότητας επιτυγχάνεται μέσα από στερεότυπα όπως αυτό που λέει πως όλοι οι πλούσιοι είναι κλέφτες και κακοί και όλοι οι φτωχοί καλά παιδιά και αδικημένα ταυτίζοντας την ηθική(ελευθερία επιλογών) με την ιδεολογική και ταξική ανθρωπολογία . Για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ οι θεσμοί εκείνοι που θα απαλλάξουν τους εργαζόμενους από την εκμετάλλευση θα προέλθουν μέσα από μια διαρκή κριτική του σκοπού της εργασίας ως προς τον άνθρωπο εργαζόμενο και την δυνατότητα αλληλεγγύης των εργαζομένων όχι αντίθετα και μόνον πολεμικά απέναντι σε άλλους ανθρώπους αλλά με ενδυνάμωση της αυτογνωσίας και της λογικής της συνύπαρξης . Οι θεσμοί είναι ο στόχος και όχι η εξουσία για να αποφασίζει κάποιος με εργατικά και λαϊκά κριτήρια (τα οποία έχουν ορισθεί στην περίοδο της πάλης και είναι μόνον αντιστασιακά αλλά παύουν να έχουν αντίπαλο και νόημα μόλις η πάλη τελειώσει αισίως) . Επειδή αυτοί οι θεσμοί δεν έχουν πάρει την εγκυρότητα που απαιτεί η Ιστορία ο αγώνας συνεχίζεται για την αλλαγή νοοτροπίας και όχι απλά για την αλλαγή κυβερνητών .