Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καμπή της πολιτικής της ιστορίας καθώς ένα από τα αποφασιστικότερα στάδια της πορείας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αρχίζει με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρά σε ένα σύστημα αποφάσεων συλλογικό με αποφάσεις που λαμβάνονται με συναίνεση και με διαδικασία ειδικής πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει πως θ' αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων και πως αυτές θα δεσμεύουν τα κράτη μέλη χωρίς να απαιτείται η τοπική κοινοβουλευτική συναίνεση και να παρατηρείται η συνήθης επιβράδυνση.
Αυτό σημαίνει επίσης πως η ευθύνη των τοπικών κυβερνήσεων περιορίζεται σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης που άπτονται των γενικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής που αποτελούν τα κορυφαία θεσμικά όργανα της Ένωσης όπως προβλέπεται από την ενοποιημένη συνθήκη της Λισσαβόνας.
Είναι ευτυχώς η σοβαρότερη ελπίδα διεξόδου από το τέλμα της μεταπολιτευτικής διαπλεκόμενης δημοκρατίας της χώρας. Εάν η επιτροπή αποφασίσει ν’ αξιώσει την συμμόρφωση των χωρών μελών στους κοινούς κανόνες του παιχνιδιού τότε η ελληνική διοίκηση θα βρεθεί μπρος σ' ένα δίλημμα, κατά τη γνώμη μας μονόδρομο, είτε να ακολουθήσει την αρχή της χρηστής διοίκησης είτε να επισωρεύσει πρόστιμα επί προστίμων και να κινδυνεύσει να χάσει την ισότιμη θέση της. Αναγνωρίζουμε πως αυτό ακούγεται πολύ ωραίο για να είναι αληθινό αλλά οι προοπτικές αυτό δείχνουν.
Ας ξεχωρίσουμε την γενική ιδεολογικά κατευθυνόμενη κοινωνική και οικονομική πολιτική της Ένωσης κι ας επικεντρωθούμε στον έλεγχο των δημοσιονομικών. Εδώ είναι που στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της εξωκοινοβουλευτικής διεύθυνσης και εκταμίευσης των κρατικών δαπανών. Η εξάρτηση των κυβερνήσεων από τα οργανωμένα συμφέροντα μεγάλα και μικρά, υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, της περιόδου που αρχίζει με την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ., να σπαταλούν χρήματα αλόγιστα προς όφελος των οργανωμένων συμφερόντων -η επιτυχής τους οργάνωση οφείλεται όπως έχουμε επίμονα εκφράσει στον ολοκληρωτικό λαϊκισμό- και σε βάρος της ορθής τοποθέτησής τους.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η Κρίση αποτελεί το τέλειο άλλοθι για όλους όσους ακριβώς καρπώθηκαν τις ευρωπαϊκές χορηγίες για να πλουτίσουν μετατρέποντας το σύστημα σε μια επίσημη (νόμιμη, ηθική και ατιμώρητη) κλεπτοκρατία.
Επειδή η Ε.Ε. βάλλεται εδώ και χρόνια από δύο πλευρές αντίθετες η μία στην άλλη ήτοι εθνική δεξιά και αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά ο διάλογος για την σημασία των ευρωπαϊκών θεσμών στην αντιμετώπιση του φαινομένου της κλεπτοκρατίας και της απειθαρχίας είναι ανύπαρκτος.
