ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η Επανάσταση ήταν το τελικό αίτιο των εργατικών κινημάτων των προηγούμενων αιώνων . Και μόνο η λέξη ''αιώνας'' αρκεί για να αισθανθεί κάποιος το μέγεθος και την τύχη της προσπάθειας αυτής . Ποια είναι όμως σήμερα η ουσία μιας τέτοιας παρωχημένης έννοιας ; Ποιο περιεχόμενο μπορεί κανείς να δώσει σε μια οργανωμένη προσπάθεια των εργαζομένων ; Ο εχθρός ήταν άλλοτε το αφεντικό , ο εργοδότης , ο κεφαλαιοκράτης , οι μηχανισμοί παραπλάνησης(εκκλησία) κτλ. Σήμερα ο μεγάλος εχθρός δεν προκαλεί τόση απέχθεια που να ατσαλώνει τη θέληση του εργαζόμενου σε μια πάλη χωρίς συμβιβασμό . Στη χώρα μας το ιδεώδες είναι το βόλεμα στο Δημόσιο . Όμως ένα Δημόσιο παρασιτικό και αντιδημιουργικό που μοιράζει τα ευρωπαϊκά πακέτα και τα κρατικά δάνεια προς όφελος των εργαζομένων που απαρτίζουν το σύστημα . Ο εργαζόμενος με την καταναλωτική συνείδηση και τα φτηνά ιδανικά είναι ένα καπιταλιστικό κατασκεύασμα περισσότερο ανθρωποειδές και λιγότερο ελεύθερος πολίτης . Αν οι μεγάλες λέξεις σήμερα δεν προκαλούν δέος αλλά μάλλον μειδίαμα τότε ας μιλήσουμε όχι για ανάγκη επανάστασης αλλά για ανατροπή του κυρίαρχου εργοδοτικού και αλλοτριωτικού Συστήματος . ΑΝΑΤΡΟΠΗ του κρατικού αντιδημιουργικού παρασιτικού συστήματος . Το κράτος είναι τόσο μεγάλο όσο είναι το μεγαλείο των εργαζομένων και όχι η κοιλιά τους .