ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση συμπέρανε τελικά πως η ελληνική οικονομία είναι αδύνατο να μην χρεοκοπήσει. Η βεβαιότητα αυτή προκάλεσε την πυροσβεστική παρέμβαση του Γαλλοϊταλικού άξονα, και την επικρότηση σύσσωμου του υπόλοιπου eurogroup για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας με την συμφωνία της Γερμανίας. Ο λόγος είναι προφανής, ο κίνδυνος για την ευρωζώνη και για τις απείθαρχες χώρες του Νότου ν'ακολουθήσουν την τύχη της Ελλάδος. 'Όμως η χώρα μας δεν απέφυγε τις αιτίες που την οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας(στην πραγματικότητα χρεοκόπησε διότι χωρίς τις πλάτες της Ε.Ε. και του μηχανισμού στήριξης δεν μπορεί να δανεισθεί όπερ σημαίνει χρεοστάσιο). Τι σημαίνει όμως αυτός ο δανεισμός που ανέρχεται στο κολοσσιαίο ποσό των 80 δισ; Σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι δέσμια της Ε.Ε. και πως η χρεοκοπία της εξαρτάται από την διάθεσή της απέναντι στην χώρα μας. Αυτό συνέβαινε και πριν αλλά με την εξής διαφορά: ότι ελπίζαμε στην κάμψη των επιτοκίων και την αποθάρρυνση των κερδοσκόπων. Με την παρούσα ρύθμιση, η Ε.Ε. γίνεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Έχει επίσημα και σε τελευταίο βαθμό τον έλεγχο των δημοσιονομικών της Ελλάδας και κατά συνέπεια την ίδια την Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί μόνο να εκβιάζει ότι με το πιστόλι θ'αυτοκτονήσει. Αυτό σημαίνει για μας τους εργαζόμενους πως είμαστε διπλά όμηροι και της Ε.Ε. και της ελληνικής άρχουσας τάξης. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα αίτια του προβλήματος καταδεικνύει πως υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα ελληνικό ζήτημα που τείνει να γίνει πανευρωπαϊκό ζήτημα. Η κατάρρευση της λεγόμενης Μεταπολίτευσης έγινε αντιληπτή στους εταίρους μας με δύο μείζονος διάστασης γεγονότα. Ο Δεκέμβρης του 2008 και ο Δεκέμβριος του 2009. Αδιέξοδο της πολιτικής και κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου της παρασιτικής αντιπαραγωγικής οικονομίας του υπερδανεισμού. Το 2008 η Ε.Ε. κινδύνευε να δει μια κοινωνική εξέγερση να μεταλαμπαδεύετε στην αυλή της, και το 2010 το νόμισμά της να κλονίζεται . Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως η ζωή είναι αγώνας ατομικός και η κοινωνία για να υπάρξει ειρηνικά χρειάζεται συμβιβασμό, συναίνεση και ανοχή. Η ανάγκη μιας Νέας Μεταπολίτευσης είναι επιτακτική και προϋποθέτει ανθρώπους οι οποίοι θ'αντιλαμβάνονται τους δύο όρους ατομικής και συλλογικής ζωής-συνύπαρξης. Ποια κοινωνική τάξη θα μπορέσει να διανέμει δικαιότερα τις απολαβές από την εργασία και ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα παραγάγει τον ανάλογο προς διανομή πλούτο; Οι κρατικοδίαιτοι δεν κατανοούν την έννοια αγώνας παρά ως επιθετικότητα και άμυνα για τη διατήρηση των ''κεκτημένων ''. Είναι μια ευνοημένη τάξη (με υποδιαιρέσεις αλλά συνείδηση προνομιακής θέσεως στο Σύστημα δηλαδή είναι το Σύστημα). Γενικά η συλλογικότητα με την ανεκτικότητα που προϋποθέτει σε σχετικές ανεπάρκειες του συστήματος επιτυγχάνει την συνοχή μιας κοινωνίας. Η παρασιτική οικονομία όμως δεν προάγει την ανοχή αλλά την διαίρεση των εργαζομένων. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν κατέχει την απόλυτη γνώση και δεν την επαγγέλλεται. Όμως ο μόνος δρόμος για την εξυγίανση της κοινωνίας μας από την αρρώστια του παρασιτισμού είναι η ανταγωνιστικότητα που έρχεται μέσα από την καταξίωση της παραγωγικής εργατικότητας και της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Η μετατροπή των επιχειρήσεων σε κέντρα έμπνευσης και έκφρασης του εργαζομένου αυξάνουν την προστιθέμενη αξία του προϊόντος. Αυτή η αλήθεια ισχύει βεβαίως για όσους πιστεύουν στην αξία του εργαζόμενου και της εργασίας και δεν κραυγάζουν υπέρ της κομματικής κρατικοδίαιτης γραφειοκρατίας ενεργώντας ως προστάτες των εργαζομένων.