Η ελεγχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας όσο κι αν οι αρμόδιοι δεν το παραδέχονται έχει ξεκινήσει. Αυτό η Εργατική Προοδευτική Αριστερά το είχε προδικάσει και προτείνει σαν αναγκαία λύση. Αναγκαία διότι η στάση πληρωμών και τα συνεπακόλουθά της θα έπλητταν σχεδόν απολύτως τους εργαζόμενους και θα επιδείνωναν την ήδη άσχημη κατάσταση του αριστερού κινήματος προς τις λύσεις της ψευτοαριστεράς. Δηλαδή την βία, την ανελευθερία, τον δογματισμό και την υπανάπτυξη.
Η σημερινή κατάσταση ρυθμίζεται από τους όρους εφαρμογής του Μνημονίου και από τις αντιδράσεις σ'αυτό. Το Μνημόνιο είναι ένα συμβόλαιο που το ελληνικό κράτος υποχρεούται να εφαρμόσει επί ποινή παύσεως δανεισμού του. Πρόκειται για ένα πραγματικό αδιέξοδο. Αυτό το αδιέξοδο όμως δεν γίνεται παραδεκτό ως τέτοιο από την ψευτοαριστερά. Επειδή τα είδη της είναι πολλά δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά αλλά συνοπτικά λέμε πως συστηματοποιείται ένα μικρό corpus αντιμνημονιακής επιχειρηματολογίας.
Οι διανοούμενοι του συνηθισμένου αριστερού χώρου μετατρέπουν ήδη σε προπαγανδιστικό λόγο τα επιχειρήματα αυτά δίδοντάς τους την απαραίτητη συναισθηματική φόρτιση και συλλογιστική απλοϊκότητα που προϋποθέτει η ψυχολογία της μάζας.
ΔΝΤ = Κατοχή.
Την ίδια όμως ρητορεία χρησιμοποιούν και οι ακροδεξιοί! Αυτό δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Η δογματική αριστερά μιλάει για αυτόνομο λαϊκό ελληνικό κράτος και οι ακροδεξιοί για ανεξάρτητη και αυτάρκη, αν όχι αυτοκρατορική Ελλάδα. Και οι δύο αυτές φωνές μαζί λειτουργούν αλληλοεπιβεβαιώνοντας η μια την άλλη.
Το σίγουρο όμως για τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως καταμερισμού εργασίας, είναι πως οι εναλλακτικές προτάσεις ΔΕΝ υπάρχουν παρά μόνο ως ουτοπίες και μάλιστα κακέκτυπα ουτοπιών.
Η χώρα έχασε την οικονομική της πρωτοβουλία από τον ανεξέλεγκτο δανεισμό της προς ενίσχυση της κομματικής πελατείας. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Τα περί αρπαγής του παραγόμενου πλούτου και της εκμετάλλευσης των ορυκτών και άλλων πρώτων υλών απευθύνονται σε αναλφάβητους.
Η Αριστερά πρέπει να προτείνει σοβαρές λύσεις στα προβλήματα κι όχι να θεωρεί λύση την κοινωνική έκρηξη. Υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αυτονομία τύπου Κούβας;
Η Εργατική Προοδευτική Αριστερά είναι η αριστερά που ξεπερνά τους δογματισμούς και δεν ταΐζει με παραμύθια της Xαλιμάς τους υπαρκτούς εργαζόμενους (όχι εργαζόμενους των εγχειριδίων Επαναστάσεως).
Η ελληνική οικονομία στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποιημένης τώρα πια οικονομίας έχασε έδαφος και το δρόμο της διότι απλούστατα οι ηγεσίες των κοινωνικών ομάδων έχουν την ΙΔΙΑ μηδενιστική φιλοσοφία: "καλοπέραση εδώ και τώρα".
Για εμάς Αριστερά σημαίνει Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Για να πραγματοποιηθεί μια τέτοια επιδίωξη δεν αρκούν οι κραυγές και οι στοχοποιήσεις. Πρέπει να εξορθολογισθούν οι επιθυμίες των εργαζομένων και να παγιοποιηθούν σε θεσμούς κοινής αποδοχής. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος και δεν έχει φτιαχτεί ακόμα. Όταν ο εργαζόμενος αντιληφθεί πως δεν είναι ούτε μοναδικός ούτε ένας αριθμός μεταξύ άλλων τότε θα έχει τεθεί η βάση για το χτίσιμο της Δίκαιης και Ελεύθερης κοινωνίας.
Επειδή ο λαός κατά τη γνώμη μας δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καθοδηγητές αλλά κι επειδή στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο ζει παραπληροφορημένος και χειραγωγείται, ας σκεφθεί και την δική μας θέση απέναντι στο ζήτημα της κατοχής.
Αντίσταση στους κατακτητές σημαίνει αυτενέργεια και παραγωγική αυτοτέλεια. Ειρηνική συνεργασία και αλληλεγγύη μέσα από επαναξιολόγηση του ατομικού τρόπου ζωής κι ευθύνης του καθενός απέναντι στο σύνολο.
