Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020
Αίτια.
Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019
Το παιχνίδι είναι στημένο
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Η ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΤΟΝ ΝΕΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΜΥΘΟ
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας όσο κι αν οι αρμόδιοι δεν το παραδέχονται έχει ξεκινήσει. Αυτό η Εργατική Προοδευτική Αριστερά το είχε προδικάσει και προτείνει σαν αναγκαία λύση. Αναγκαία διότι η στάση πληρωμών και τα συνεπακόλουθά της θα έπλητταν σχεδόν απολύτως τους εργαζόμενους και θα επιδείνωναν την ήδη άσχημη κατάσταση του αριστερού κινήματος προς τις λύσεις της ψευτοαριστεράς. Δηλαδή την βία, την ανελευθερία, τον δογματισμό και την υπανάπτυξη.
Η σημερινή κατάσταση ρυθμίζεται από τους όρους εφαρμογής του Μνημονίου και από τις αντιδράσεις σ'αυτό. Το Μνημόνιο είναι ένα συμβόλαιο που το ελληνικό κράτος υποχρεούται να εφαρμόσει επί ποινή παύσεως δανεισμού του. Πρόκειται για ένα πραγματικό αδιέξοδο. Αυτό το αδιέξοδο όμως δεν γίνεται παραδεκτό ως τέτοιο από την ψευτοαριστερά. Επειδή τα είδη της είναι πολλά δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά αλλά συνοπτικά λέμε πως συστηματοποιείται ένα μικρό corpus αντιμνημονιακής επιχειρηματολογίας.
Οι διανοούμενοι του συνηθισμένου αριστερού χώρου μετατρέπουν ήδη σε προπαγανδιστικό λόγο τα επιχειρήματα αυτά δίδοντάς τους την απαραίτητη συναισθηματική φόρτιση και συλλογιστική απλοϊκότητα που προϋποθέτει η ψυχολογία της μάζας.
ΔΝΤ = Κατοχή.
Την ίδια όμως ρητορεία χρησιμοποιούν και οι ακροδεξιοί! Αυτό δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Η δογματική αριστερά μιλάει για αυτόνομο λαϊκό ελληνικό κράτος και οι ακροδεξιοί για ανεξάρτητη και αυτάρκη, αν όχι αυτοκρατορική Ελλάδα. Και οι δύο αυτές φωνές μαζί λειτουργούν αλληλοεπιβεβαιώνοντας η μια την άλλη.
Το σίγουρο όμως για τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως καταμερισμού εργασίας, είναι πως οι εναλλακτικές προτάσεις ΔΕΝ υπάρχουν παρά μόνο ως ουτοπίες και μάλιστα κακέκτυπα ουτοπιών.
Η χώρα έχασε την οικονομική της πρωτοβουλία από τον ανεξέλεγκτο δανεισμό της προς ενίσχυση της κομματικής πελατείας. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Τα περί αρπαγής του παραγόμενου πλούτου και της εκμετάλλευσης των ορυκτών και άλλων πρώτων υλών απευθύνονται σε αναλφάβητους.
Η Αριστερά πρέπει να προτείνει σοβαρές λύσεις στα προβλήματα κι όχι να θεωρεί λύση την κοινωνική έκρηξη. Υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αυτονομία τύπου Κούβας;
Η Εργατική Προοδευτική Αριστερά είναι η αριστερά που ξεπερνά τους δογματισμούς και δεν ταΐζει με παραμύθια της Xαλιμάς τους υπαρκτούς εργαζόμενους (όχι εργαζόμενους των εγχειριδίων Επαναστάσεως).
Η ελληνική οικονομία στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποιημένης τώρα πια οικονομίας έχασε έδαφος και το δρόμο της διότι απλούστατα οι ηγεσίες των κοινωνικών ομάδων έχουν την ΙΔΙΑ μηδενιστική φιλοσοφία: "καλοπέραση εδώ και τώρα".
Για εμάς Αριστερά σημαίνει Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Για να πραγματοποιηθεί μια τέτοια επιδίωξη δεν αρκούν οι κραυγές και οι στοχοποιήσεις. Πρέπει να εξορθολογισθούν οι επιθυμίες των εργαζομένων και να παγιοποιηθούν σε θεσμούς κοινής αποδοχής. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος και δεν έχει φτιαχτεί ακόμα. Όταν ο εργαζόμενος αντιληφθεί πως δεν είναι ούτε μοναδικός ούτε ένας αριθμός μεταξύ άλλων τότε θα έχει τεθεί η βάση για το χτίσιμο της Δίκαιης και Ελεύθερης κοινωνίας.
Επειδή ο λαός κατά τη γνώμη μας δεν θα έπρεπε να χρειάζεται καθοδηγητές αλλά κι επειδή στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο ζει παραπληροφορημένος και χειραγωγείται, ας σκεφθεί και την δική μας θέση απέναντι στο ζήτημα της κατοχής.
Αντίσταση στους κατακτητές σημαίνει αυτενέργεια και παραγωγική αυτοτέλεια. Ειρηνική συνεργασία και αλληλεγγύη μέσα από επαναξιολόγηση του ατομικού τρόπου ζωής κι ευθύνης του καθενός απέναντι στο σύνολο.
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
"ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ"
Η σπουδαία αυτή επικοινωνιακή παρηγοριά της αστικής προπαγάνδας, φαίνεται πως κέντρισε το ενδιαφέρον των αριστερών δυνάμεων βάζοντάς τους ιδέες!
Οι εξ επαγγέλματος αριστεροί συνδικαλιστές εργατοπατέρες αντιλήφθηκαν πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να καθοδηγήσουν το λαό σε αγώνες ανατροπής όχι μόνο του μνημονίου και της επιτήρησης από το Δ.Ν.Τ. αλλά κι από την πλουτοκρατία πάγιο εχθρό του λαού.
Η απόφαση αυτή αν και το προηγούμενο ανάλογο της Αργεντινής που παρόλο τον βιαιότερο χαρακτήρα της αντίστασης απέτυχε δεν πτοεί και δεν θα έπρεπε άλλωστε στο πλαίσιο μιας επαναστατικής λογικής, τους αριστερούς(βολεμένους) με τις βαθιές τσέπες.
Οι αναλύσεις που αφορούν στις ευθύνες για την χρεοκοπία και η επιτήρηση από την τρόικα με αντάλλαγμα δανειακές διευκολύνσεις, όσο κι αν ενοχοποιούν τον κλασικό αντίπαλο δεν εξασφαλίζουν στον απλό εργαζόμενο (και συντόμως άνεργο) το άμεσο συμφέρον του. Την εργασιακή και μισθολογική ασφάλεια. Σε στιγμές κρίσεως δεν απαντάμε θεωρητικολογώντας ούτε καταστρέφοντας, αλλά προτείνοντας μια λύση που να ικανοποιεί άμεσα τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι με το τέλος της κρίσης καλούνται να αναστοχαστούν τις αιτίες της παρούσας κρίσης και να μην την ξαναπάθουν. Όμως ο καιροσκοπισμός παραγνωρίζει στοιχειώδεις αλήθειες. Ο λαός έμοιαζε να ήταν ευτυχισμένος μέχρι τώρα! Ή αν θέλουν κάποιοι, φοβισμένος κι εξαναγκασμένος να υποτάσσεται στο πλουτοκρατικό σύστημα. Δεν αντιδρούσε όσο το κατεστημένο δανειζόταν και του έριχνε και μερικά ψίχουλα. Κι όμως γνώριζε το μέγεθος του δημοσίου χρέους. Και ποιον ψήφιζε;
Ας κάνουμε λοιπόν την κρίση ευκαιρία για αλλαγή εργασιακής νοοτροπίας.
Η Εργατική Προοδευτική Αριστερά θεωρεί πως η βάση του κάθε οικονομικού συστήματος είναι η εργασία. Το σύστημα των αμοιβών σχετίζεται με την παραγωγικότητα και το περίσσευμα. Η περίφημη ανταγωνιστικότητα πρέπει πρώτα να στηρίζεται στον εξορθολογισμό των αναγκών στο εσωτερικό της χώρας όπου θα καθοριστούν οι προτεραιότητες και με βάση αυτές θα καταρτισθεί ο προϋπολογισμός. Τώρα μπορούμε να περιμένουμε μια νέα αριστερή πρόταση διακυβέρνησης χωρίς ουτοπίες και χωρίς δοκιμασμένες καταχρηστικώς αριστερές λύσεις.
Ευκαιρία οικονομικού αναστοχασμού χωρίς περικοπές ελευθεριών.Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Ο λαϊκισμός είναι ο εκφυλισμός του λαϊκού κινήματος και το μέσον επικράτησης της ψευδώνυμης αριστεράς.
Η αντικατάσταση της αστικής τάξης στην εξουσία από εκπροσώπους των λαϊκών στρωμάτων δεν σημαίνει αλλαγή του συστήματος αλλά μόνο αλλαγή προσώπων και ύφους. Η νέα εξουσία παραμένει εκμεταλλευτική και διαιρετική.
Ο λαϊκισμός ως χαΐδεμα της μάζας είναι υποχρεωτικό ασφαλιστικό μέτρο της λαϊκιστικής εξουσίας. Η άμυνα της λαϊκίζουσας άρχουσας τάξης απέναντι στην αστική τάξη χρειάζεται την λαϊκιστική δημαγωγία, αισθητική και ηθική.
Η πραγματική αντίσταση στην ψευτοαριστερά συκοφαντείται ως οπορτουνισμός ή ακραία πολιτική συμπεριφορά.
Ο εχθρός του γνησίου λαϊκού εργατικού κινήματος είναι ο λαϊκισμός δηλαδή το προσωπείο του παρακμασμένου αστικού εκμεταλλευτικού κινήματος. Είναι η πιο άθλια προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών που καταλήγει μοιραία στην καταστροφή και στην κοινωνική διάλυση. Η κλεπτοκρατία είναι το επιστέγασμα των ''λαϊκών αγώνων''.
Η εξαπάτηση των εργαζομένων από τους δημαγωγούς είναι κυρίαρχη επειδή ο λαός έχει εθιστεί στην πλάνη. Έχει και η Επανάσταση εμπόδια που προέρχονται από τα κατάλοιπα της αστικής κοινωνικής ψυχολογίας.
Οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν ν'απαγκιστρωθούν από την παγίδα του λαϊκισμού επιβάλλεται ν' αναζητήσουν και να διεκδικήσουν την Εργασία ως βάση ανασυγκρότησής τους και όχι την αμοιβή όσο κι αν προκαλεί ανατριχίλα στα θύματα της λαϊκιστικής πλύσης εγκεφάλου. Μόνο η διεκδίκηση εργασίας είναι προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Η εργασία σημαίνει παραγωγικότητα και επί τη βάσει αυτής νομιμοποίηση αυξήσεων αμοιβών ως μέρισμα στην αύξηση της παραγωγής και των κερδών. Η φαινομενική αντίφαση περί μείωσης των μισθών και ανταγωνιστικότητας παραβλέπεται εφόσον προηγείται η εξασφάλιση της αμειβόμενης εργασίας από κάθε αύξηση διανομής μερίσματος. Υπάρχει ένα όριο πέραν και κάτω από το οποίο μπορεί να γίνει λόγος για αμοιβές, κέρδη και μερίσματα. Όταν μια χώρα ή μια επιχείρηση γίνει ανταγωνιστική δηλαδή αποκτήσει πελατεία τότε μπορεί να συζητήσει για δικαιοσύνη στο δίπολο εργοδοσία-εργαζόμενοι.
Η Εργατική Προοδευτική Αριστερά στηρίζει την ΕΡΓΑΣΙΑ και τους εργαζόμενους κι όχι τους εργατοπατέρες και διανομείς δημοσίων θέσεων αντιπαραγωγικότατων και παρασιτικών με ανάπτυξη βασισμένη στην κατανάλωση και τον υπερδανεισμό.
Ένα οικονομικό πρόγραμμα που θα στηρίζει την παραγωγικότητα και κατά συνέπεια την δημιουργικότητα είναι η λοκομοτίβα της εργατικής προόδου.
Η αναδιάρθρωση της παραγωγής της χώρας είναι επείγουσα περισσότερο κι από την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους.
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑ
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καμπή της πολιτικής της ιστορίας καθώς ένα από τα αποφασιστικότερα στάδια της πορείας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αρχίζει με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρά σε ένα σύστημα αποφάσεων συλλογικό με αποφάσεις που λαμβάνονται με συναίνεση και με διαδικασία ειδικής πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει πως θ' αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων και πως αυτές θα δεσμεύουν τα κράτη μέλη χωρίς να απαιτείται η τοπική κοινοβουλευτική συναίνεση και να παρατηρείται η συνήθης επιβράδυνση.
Αυτό σημαίνει επίσης πως η ευθύνη των τοπικών κυβερνήσεων περιορίζεται σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης που άπτονται των γενικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής που αποτελούν τα κορυφαία θεσμικά όργανα της Ένωσης όπως προβλέπεται από την ενοποιημένη συνθήκη της Λισσαβόνας.
Είναι ευτυχώς η σοβαρότερη ελπίδα διεξόδου από το τέλμα της μεταπολιτευτικής διαπλεκόμενης δημοκρατίας της χώρας. Εάν η επιτροπή αποφασίσει ν’ αξιώσει την συμμόρφωση των χωρών μελών στους κοινούς κανόνες του παιχνιδιού τότε η ελληνική διοίκηση θα βρεθεί μπρος σ' ένα δίλημμα, κατά τη γνώμη μας μονόδρομο, είτε να ακολουθήσει την αρχή της χρηστής διοίκησης είτε να επισωρεύσει πρόστιμα επί προστίμων και να κινδυνεύσει να χάσει την ισότιμη θέση της. Αναγνωρίζουμε πως αυτό ακούγεται πολύ ωραίο για να είναι αληθινό αλλά οι προοπτικές αυτό δείχνουν.
Ας ξεχωρίσουμε την γενική ιδεολογικά κατευθυνόμενη κοινωνική και οικονομική πολιτική της Ένωσης κι ας επικεντρωθούμε στον έλεγχο των δημοσιονομικών. Εδώ είναι που στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της εξωκοινοβουλευτικής διεύθυνσης και εκταμίευσης των κρατικών δαπανών. Η εξάρτηση των κυβερνήσεων από τα οργανωμένα συμφέροντα μεγάλα και μικρά, υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, της περιόδου που αρχίζει με την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ., να σπαταλούν χρήματα αλόγιστα προς όφελος των οργανωμένων συμφερόντων -η επιτυχής τους οργάνωση οφείλεται όπως έχουμε επίμονα εκφράσει στον ολοκληρωτικό λαϊκισμό- και σε βάρος της ορθής τοποθέτησής τους.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η Κρίση αποτελεί το τέλειο άλλοθι για όλους όσους ακριβώς καρπώθηκαν τις ευρωπαϊκές χορηγίες για να πλουτίσουν μετατρέποντας το σύστημα σε μια επίσημη (νόμιμη, ηθική και ατιμώρητη) κλεπτοκρατία.
Επειδή η Ε.Ε. βάλλεται εδώ και χρόνια από δύο πλευρές αντίθετες η μία στην άλλη ήτοι εθνική δεξιά και αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά ο διάλογος για την σημασία των ευρωπαϊκών θεσμών στην αντιμετώπιση του φαινομένου της κλεπτοκρατίας και της απειθαρχίας είναι ανύπαρκτος.
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι η έκφραση της σύγχρονης αριστεράς υπέρ των εργαζομένων και της εργασίας ως μέσων για τη δημιουργική παρέμβαση στο σχεδιασμό ενός αξιοπρεπούς ανθρωποκεντρικού κοινωνικού παραδείγματος.
Δεν είναι κόμμα που αναζητάει μέσα από την εκλογική διαδικασία βουλευτικές έδρες από ιδιοτέλεια και ματαιοδοξία. Η κυβερνητική προοπτική προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας στο μεγαλύτερο σύνολο των εργαζομένων το οποίο κυρίως αυταπατάται εκτός του ότι χειραγωγείται. Στην παρούσα φάση η ανάγκη για μια διαφωτιστική δράση γίνεται εντονότερη με την ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών.
Όπως και με τις ευρωεκλογές η θεσμική τελετουργία επαναλαμβάνεται με τρόπο επίσημο και δραματικά σοβαρό κινητοποιώντας ένα ολόκληρο λαό και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα για να επιλέξουν ανάμεσα στο μηδέν και στο τίποτα.
Μηδέν για την αριστερή κατεύθυνση και τίποτα για την κοινωνική ανάταση.
Οι εκλογές ετούτες που είναι πρόωρες δεν έχουν αιτία την ''διεθνή οικονομική κρίση'' όπως προσποιητά μας δηλώθηκε αλλά την μόνιμη κρίση του πολιτικού μας συστήματος.
Η κρίση αυτή οδήγησε και στη γιγάντωση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και στο αδιέξοδο πια μοντέλο οικονομικής της ανάπτυξης(υπερδανεισμός, κατανάλωση, δημόσιο, αντιπαραγωγικότητα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα κλπ.).
Και η αιτία της κρίσης του πολιτικού συστήματος για να μην λέμε πολλά, βρίσκεται σε αυτό που οι ιστορικοί του πολιτισμού ονομάζουν κοινωνική παρακμή.
Η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας είναι εμφανής σε όλους τους τομείς των μετρήσιμων επιδόσεων. Η πνευματική, διανοητική και εργασιακή μας απόδοση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου συγκριτικά με άλλες χώρες που κι αυτές ως κοινωνίες βρίσκονται σε παρακμή.
Οι εκλογές λοιπόν είναι μια παραπλανητική πράξη όσον αφορά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στην θέληση για νέο ξεκίνημα που σκοπό της έχει το ξεκαθάρισμα του πολιτικού προσωπικού του Συστήματος και την αναδιάρθρωσή του με τρόπο που να παρέχει χρονικό ορίζοντα στους κυνικούς θεατρίνους της πολιτικής σκηνής αλλά κυρίως χρηματοοικονομικές ανάσες στους υποβολείς αυτών.
Οι πρόωρες εκλογές έγιναν για να σώσουν το ''τομάρι'' τους επαγγελματίες πολιτικοί και επαγγελματίες παραπολιτικοί κηφήνες. Η πλουτοκρατία παρήγγειλε δημοσίως και επισήμως την συγκυβέρνηση διότι καταλαβαίνει πως ο κίνδυνος μείωσης του κρατικού δανεισμού θα θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη της. Από τη μεριά της είναι λογικό και ζωτικά ορθό. Όμως πότε ενδιαφέρθηκε για το κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό παράδειγμα της χώρας; Πότε πίεσε τα μεγάλα κόμματα να στραφούν υπέρ ενός μοντέλου που θα αφυπνίζει τον ναρκωμένο καταναλωτικά χαυνωμένο πολίτη και θα τον προτρέπει να γίνει κοινωνικά δημιουργικός παρέχοντάς του στήριξη και κάλυψη; Ποτέ διότι η ντόπια πλουτοκρατία φέρει ευθύνη για την παρακμή αφού εξυπηρετείται να ''εξυπηρετεί'' τον διαφημιστικά αποβλακωμένο λαό.
Τα δύο κόμματα εξουσίας αγκαλιά με το οικονομικό κατεστημένο λαϊκίζουν προπαγανδίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών. Τους εκφράζουν.
Πώς όμως ελέγχονται τα μεγάλα κόμματα από την πλουτοκρατία; Είναι όλοι οι πολιτικοί φανατικά ή μοιραία υπόδουλοι στην παρακμή;
Οι πλουτοκράτες ελέγχουν α) μερίδα των ηγετικών στελεχών των κομμάτων : είναι ''δικοί'' τους, β)εκβιάζουν μερίδα κομματικών στελεχών που δεν είναι δικοί τους και γ) συκοφαντούν το κόμμα στους ψηφοφόρους(μέσα από καμπάνιες μαύρης προπαγάνδας κλπ μεθόδους συκοφαντίας και διαβολής από τα ΜΜΕ).
Ο λαός λίγο ή πολύ καθαρά γνωρίζει αυτό που συμβαίνει αλλά μοιάζει ανίκανος να αντιδράσει. Τι θα έπρεπε να κάνει; Για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ο λαός πρέπει πάνω απ' όλα να καταλάβει πως παρακμή σημαίνει το τέλος της καλοπέρασής του βασισμένη στα αγαθά του υπερδανεισμού και της συσσωρευμένης διαφθοράς. Αν αυτό γίνει συνείδηση τότε η ανάγκη για ικανότερους πολιτικούς διαχειριστές αλλά όχι σωτήρες θα γεννήσει τους κατάλληλους ανθρώπους και η ψυχραιμία θα επιτρέψει τον σχεδιασμό ενός συστήματος που θα βασίζεται στην σημασία της εργασίας και του εργαζομένου ως πολιτιστικούς θεσμούς μιας περισσότερο αυτόνομης κοινωνίας.
Η ψήφος σαν όπλο έχει τα όριά της αλλά αν στραφεί μαζικά στην κατεύθυνση που πρέπει μπορεί να προκαλέσει ένα κάποιο ρήγμα. Ο εργαζόμενος είναι αυτό που οι αστοί λένε πολίτης μόνο μια φορά στην κάλπη διότι τότε μόνο έχει δικαίωμα να επιλέξει μια κατεύθυνση για την ζωή του. Ας στείλουμε μήνυμα για το ποια κατεύθυνση επιθυμούμε κι αυτοί θα το καταλάβουν. Αυτή τη φορά είμαστε υπεύθυνοι και άξιοι της μοίρας μας.